Ως φετιχισμός ερμηνεύεται «η λατρεία των ειδώλων ή αντικειμένων, των φετίχ, στα οποία αποδίδεται μαγική δύναμη*». Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται ως διαστροφή της σεξουαλικής έλξης, και αυτός είναι ο ερωτικός φετιχισμός.
Στην περίπτωσή μας όμως, πρόκειται για τον φετιχισμό του κεφαλαίου ή μάλλον των κεφαλαιοκρατών έναντι του ευρώ. Αυτός είναι σύμφωνα με τον Μάρξ ο «φετιχισμός τού χρήματος».
Πρόθεσή μου δεν είναι να μπώ σε βαθυστόχαστες αναλύσεις, που στο κάτω κάτω ελάχιστους πιά ενδιαφέρουν. Όμως, δεν μπορώ να παραβλέψω και την φετιχιστική ηδονή που προκαλεί η υπερβολική και στην ουσία της η μαγευτική δύναμη που προσδίδει σε κάποιους ο έρωτας μέχρι θεοποίησης τού ευρώ. Έχω τη γνώμη πως η ηδονή αυτή μπορεί να νοηθεί πιά, μόνο σε ανθρώπους που κατέχουν την εξουσία στη χώρα μας, βοηθούμενοι από προστάτες, και με μόνο «δεδομένο» την πιθανότητα της σωτηρίας η οποία δυστυχώς κρύβεται στο βάθος μιας αναγκαιότητας, που –επαναλαμβάνω- ακούει στο όνομα εξουσία. Εξουσία όμως που θα στηρίζεται στον φόβο της εξόδου από την ευρωζώνη∙ βοηθώντας παράλληλα στην εκμετάλλευση των εργαζομένων υπό την απειλή τής ανεργίας, αλλά και της…μη ανάπτυξης.
Η ανάπτυξη όμως θα προέλθει από τις παραγωγικές δυνάμεις (ανθρώπινο δυναμικό) και τις ουσιαστικές και ειλικρινείς θέσεις που θα προάγουν τον τομέα της παραγωγής αγαθών και γενικά της παραγωγικής διαδικασίας. Αντίθετα οι σημερινοί ευρωλάγνοι μάς οδήγησαν και μας οδηγούν σε λάθος κατεύθυνση, και εμείς υποκύψαμε και υποκύπτουμε στην εσκεμμένη αποβιομηχάνιση της χώρας, όπως και την παραμέληση βασικών τομέων της οικονομίας π.χ. τον αγροτικό (εκτός βέβαια απ’ αυτόν της παραγωγής σαλιγκαριών και τρούφας!!!) Είναι βασικό λοιπόν να δούμε ποια ντόπια συμφέροντα μάς έφεραν στο σημερινό χάλι**, το οποίο δυστυχώς εκμεταλλεύτηκαν προς όφελός τους οι ευρωπαίοι επικυρίαρχοι, εμφανιζόμενοι σήμερα όχι μόνο οι ίδιοι ως σωτήρες, αλλά και οι ντόπιοι - αποδεδειγμένα πλέον – τοποτηρητές και εφαρμοστές των εντολών τους. Επί πλέον, κάθε πολίτης που λειτουργεί χωρίς παρωπίδες, θεωρώ πως καταλαβαίνει τη λάθος πορεία που ακολουθούν οι κυβερνώντες οι οποίοι με οδηγό τον φόβο, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την αδυναμία των εργαζομένων να αντισταθούν. Όμως είναι φανερό πως τον φόβο και την αδυναμία την εκμεταλλεύονται πρωτίστως οι εξουσιαστές για να διαιωνίσουν την εξουσία τους, βασιζόμενοι σε διλήμματα του τύπου ευρώ ή δραχμή. Το θέμα βέβαια είναι να ξεφύγουμε από τη σύγχυση που προκαλεί τελικά, με ποιο νόμισμα θα έλθει η ανάπτυξη (αν αυτή έλθει) ή με ποιο νόμισμα θα…πεινάσουμε. Όμως αυτός που δυστυχεί, του είναι αδιάφορο εάν έχει νόμισμα το ευρώ ή τη δραχμή. Γιατί σύμφωνα με τη λαϊκή παροιμία, ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.
Εάν η παραμονή μας στην ευρωζώνη σημαίνει εκβιασμούς, απειλές, υποταγή και τελικά εκμετάλλευση, αυτό θα πρέπει να μας οδηγήσει σε αντίδραση και ανατροπή αυτής της κατάστασης, και όχι υποταγή στο φετίχ του στριπτίζ (ξεβρακώματος) πάνω σε μιά πίστα στρωμένη με ευρώ, και με αντάλλαγμα ένα πιάτο φαΐ. Δεν έχει λοιπόν να κάνει, σε τί νόμισμα θα υφιστάμεθα τη λιτότητα τον διασυρμό και την εξαθλίωση. Πολύ δε περισσότερο όταν μας θεωρούν έτερους (άλλους, διαφορετικούς) άρα εκμεταλλεύσιμους και όχι εταίρους (συντρόφους, φίλους, συνεταίρους). Δυστυχώς η πορεία των κυβερνήσεών, μας δείχνει, ότι ενεργούμε πέραν των άλλων, και ως διασκεδαστές*** σε ευρωπαίους εκμεταλλευτές και ντόπιους ανειλικρινείς θεατρινιστές.
* βλ. λξκ. των –ΙΣΜΩΝ Γιώργου Α. Χασιάκου β΄ εκδ. Επικαιρότητα Αθ. 1989
** η λέξη «χάλι» όπως αναφέρει ο Αθήναιος είναι Ελληνική. Οι αρχαίοι έλεγαν χάλιν τον οίνον ο οποίος ήταν ο άκρατος. δηλ. ανέρωτος. Για τον λόγο ότι αυτός «χαλάει» τον πίνοντα δηλαδή τον κάνει χάλια!
*** βλ. την παροιμιώδη αλλά και προφητική έκφραση του αείμνηστου Χαρ. Φλωράκη, ότι «θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης». Με την πολιτική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις μας, θα μπορούσε να προσθέσει κανείς. H εφαρμογή όμως μιας άλλης πολιτικής, θα πρέπει να κινείται στη λογική, που ξεφεύγει από τον φόβο. Και αντί να προσπαθούμε να γινόμαστε ευχάριστοι στους εκμεταλλευτές μας, να προκρίνουμε την ανατροπή στο σήμερα, προσβλέποντας στο ιστορικά αναγκαίο του αύριο.