Παρακολουθώντας σε ζωντανή μετάδοση σήμερα την στρατιωτική παρέλαση στην Αθήνα, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Παυλόπουλου, δεν ξέρω τί έπαθα. Αφαιρέθηκα πλήρως. Έβλεπα τους άντρες και τις γυναίκες που στελεχώνουν τα διάφορα Σώματα Στρατού, να παρελαύνουν, με άριστους σχηματισμούς, ενιαίο βήμα, αξιοθαύμαστο παράστημα. Σαν Κούροι και Κόρες που βγήκαν από κάποιο μουσείο...
Πίσω τους περπατούσαν, χωρίς να τους βλέπουν κάποιοι πολιτικοί, που εκ του ασφαλούς, έκαναν μετά το πέρας της παρέλασης, οξύτατες δηλώσεις, οι γυναίκες, οι αγαπημένες, οι άντρες, οι γονείς τους,τα παιδιά τους.
Αυτοί οι λεβέντες, αυτές οι ψιλόλιγνες κοπέλες, γεννήθηκαν για να μεγαλώσουν, να μορφωθούν, να ερωτευθούν, να κάνουν οικογένεια, να παλέψουν ακόμη και σε μιά βαρετή καθημερινότητα, για ένα καλύτερο αύριο. Δεν άκουγα ούτε τα εμβατήρια, ούτε την παράθεση της υπεροπλίας μας, ούτε τη φωνή του παρουσιαστή της Ελληνικής τηλεόρασης.
Μόνο μια φωνή από τα στόματα των αγαλμάτων που περνούσαν από μπροστά μας, που ξυπνούσαν την Εθνική μας υπερηφάνεια!ΕΙΡΗΝΗ! Τα καμάρωνα για το κάλλος τους και δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ ότι δεν τους αξίζει να σφαλίσουν τα ολόλαμπρα μάτια τους, πρόωρα, για τα συμφέροντα αυτών που κερδίζουν από κάθε πόλεμο. Τήν ίδια φωνή άκουγα και από τους συγγενείς τους.
Αόρατοι, τους ακολουθούσαν. Βήμα, βήμα. Μην ξεστρατίσουν από το δρόμο της Ζωής, στο δρόμο του Θανάτου... Από το ένα μάτι τους κύλησε ένα δάκρυ περηφάνειας, από το άλλο, αγωνίας. "Μιά ακόμη στρατιωτική παρέλαση έφτασε στο τέλος της..." ήταν ο επίλογος του παρουσιαστή, που δεν είχα ακούσει τόση ώρα, αφοσιωμένη στις δικές μου σκέψεις και εικόνες.
Άλλαξα γρήγορα κανάλι. Εκεί που όλοι είναι χαρούμενοι.Προφανώς κάτοικοι άλλης χώρας. Πάντως μιλούσαν ελληνικά. Και επιτέλους ησύχασα! Ευγενία Κώττη