Κάθε Κυριακή «ταξιδεύω»… Όχι πραγματικά αλλά νοερά, αφού δεν ξεκολλώ από την Αγία Ερμιόνη. Ας όψεται ένα πλούσιο ένθετο που υπάρχει κάθε Κυριακή στην «Καθημερινή» με τίτλο «Ταξίδια». Και το οποίο οφείλω να ομολογήσω ότι είναι πολύ ελκυστικό. Σελίδες ιλουστρασιόν, προσεγμένο κασέ, ακόμα και στη διαφήμιση, υπέροχες χρωματιστές φωτογραφίες από ενδιαφέροντα και εξωτικά μέρη απ’ όλο τον κόσμο. Από την Ανατολή μέχρι τη Δύση και από το Βορρά μέχρι το Νότο…
Μου αρέσει λοιπόν να φυλλομετρώ τις σελίδες του και το μάτι μου να σταματά, όπου γουστάρει και αγαπά η καρδιά του κάθε ανθρώπου. Πού θέλετε και δεν πάω κάθε Κυριακή. Και τι «βγάζεις» θα μου πείτε. Τίποτα απολύτως. Μου φτάνει η ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσα να πάω κι εγώ εκεί, άσχετα ότι δεν θα πάω ποτέ. Θα μου (ξανα)πείτε βρε άνθρωπε του θεού αυτές οι σελίδες είναι γεμάτες προσφορές και, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι και τόσο απαγορευτικές, έστω και για ένα μέσο βαλάντιο. Μα είναι μόνο τα έξοδα του ταξιδιού που θα πληρώσεις; Πρέπει να έχεις μαζί σου άλλα τόσα, για να μην πω περισσότερα για να μην πας «Γιάννης και γυρίσεις Γιαννάκης». Και όταν τρέχουν και άλλες υποχρεώσεις πιο άμεσες και αναγκαίες δεν παύεις να το σκέπτεσαι…
Έτσι κάθε χρόνο, οι πιο πολλοί από εμάς «καθόμαστε στα αβγά μας», γιατί και να θέλουμε ν’ αγιάσουμε δεν μας αφήνουν. Αυτές οι υποχρεώσεις που δεν τελειώνουν ποτέ. Η μια τρύπα κλείνει κι η άλλη ανοίγει. Περνούν λοιπόν τα χρόνια, κάθε φορά ταξιδεύουμε νοερά, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ. Μένουμε με την ψευδαίσθηση και λέμε να έχουμε τουλάχιστον την υγειά μας!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
