Μέρες τώρα στο άκουσμα της είδησης του φευγιού της Καθηγήτριας Ευρυδίκης Σκυριώτου ήθελα να γράψω κάτι γι’ αυτήν, αλλά βλέπετε το γράψιμο δεν γίνεται κατά παραγγελίαν.
Άλλωστε εγώ δεν την έζησα ως εκπαιδευτικό, παρά μόνο σαν μια ωραία συνομιλήτρια, όταν πίναμε τον καφέ μας στον Φιλόσοφο – Ζαχαροπλάστη Νίκο Αυγουστάκη, όπου ανάμεσα σε αναλύσεις με τον αγαπημένο της σύζυγο Αχιλλέα Τζούνη, για τα κρασιά του, ξαφνικά έρχονταν η κουβέντα στην ρίζα μιας λέξης, οπότε παρατάγαμε τον Αχιλλέα σύξυλο και χανόμαστε στους λαβυρίνθους του… Τρωϊκού πολέμου της ελληνικής γλώσσας.
Εκεί η κυρία Ευρυδίκη… πετούσε, χάνονταν στο βάθος της καρδιάς μιας Αίθουσας Διδασκαλίας, όπως αυτή που διέσωσε στα αγαπημένα της Νενητούρια, που βρίσκεται το μοναδικό Μουσείο Εκπαίδευσης στο νησί μας, στο παλιό Δημοτικό Σχολείο του χωριού, εν πολλοίς δικό της δημιούργημα.
Δεν έγραφα λοιπόν και περίμενα. Λέω, δεν μπορεί μια τόσο μεγάλη προσωπικότητα, κάποιος μαθητής της θα βρεθεί να γράψει, να αναδείξει την ουσία του Δασκάλου, όπως την σχημάτισε με μια φράση ο Μέγας Αλέξανδρος «Στους γονείς μας οφείλομεν το ζήν, στους δε διδασκάλους το ευ ζήν».
Ή όπως το ανέλυσε ο Αμερικανός συγγραφέας William Arthur Ward «Ο μέτριος δάσκαλος μιλάει, ο καλός εξηγεί, ο εξαιρετικός αναλύει και ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει».
Και δεν έκανα λάθος. Μια μαθήτρια της η Άννυ Μπενέτου του Φωτίου, μας χάρισε μια αναφορά, όχι μόνο υποδειγματική στη γραφή της, της Φιλολογικής δουλειάς της Καθηγήτριας της, αλλά του αποτυπώματος της ψυχής, που μπορεί να αφήσει ένας Δάσκαλος. Ένα κείμενο υπόδειγμα και παράδειγμα όχι μόνο για την προσωπικότητα της εκλιπούσης, αλλά και για την αξία του Δασκάλου και την σημασία που πρέπει να αφήσουν στα «παιδιά» τους, οι σημερινοί αλλά και μελλοντικοί Δάσκαλοι.
Γράφει λοιπόν για την Καθηγήτρια Ευρυδίκη Σκυριώτου.
«Συνδύαζε με μοναδικό τρόπο, χαρακτηριστικά που μοιάζουν αντίθετα μεταξύ τους. Αυστηρότητα με τρυφεράδα. Υψηλό επίπεδο μάθησης με απλότητα. Δικαιοσύνη με επιείκεια. Ευαισθησία με δύναμη. Έμπνευση με ηρεμία. Σεμνότητα με αυτοεκτίμηση. Επιμονή με ευγένεια. Όρια και αγάπη.
Ό,τι έκανε η κα Σκυριώτου είχε αγάπη. Μας μίλαγε με αγάπη. Μας μάλωνε με αγάπη. Μας ρώταγε με αγάπη. Μας δίδασκε με αγάπη.»
Θα κλείσω με δυο λόγια που είναι δικά της και της τα επιστρέφω με δάκρυα στα μάτια και όλη αυτή την αγάπη της μέσα μου.
Όταν αποχαιρετιστήκαμε - δακρυσμένες, στο τέλος της Γ’ Λυκείου, τη μέρα που τελειώσαμε το σχολείο, ήρθε κοντά μου, έπιασε με τα χέρια της και τα δυο μου χέρια, με κοίταξε σταθερά στα μάτια και μου είπε: «Δεν λέμε Αντίο. Ο Πλάτωνας έλεγε: «εάω τινά χαίρειν» – αφήνω κάποιον να πάει στο καλό».
Αξίζει να διαβάσετε όλο το κείμενο https://www.alithia.gr/koinonia/i-ka-skyriotoy-tis-kardias-mas.
Υ.Γ.: Δεν έστειλα στην κυρία Ευρυδίκη στον Παράδεισο, επειδή είμαι συνέταιρος του… Αγίου Πέτρου, αλλά θαρρώ εκεί πάνε αυτοί που τους θυμούνται τα «παιδιά» τους με αγάπη. Και αξία δεν έχει να σε θυμούνται με αγάπη τα βιολογικά σου παιδιά, αλλά τα άλλα, αυτά που δίδαξες. Και αυτό το προνόμιο το έχουν μόνο οι Δάσκαλοι και το Δ δεν μπαίνει πουθενά στο κείμενο τυχαία.
