Έχω τη γνώμη πως είναι λάθος ο δείχτης επιλογής τών “εκπροσώπων μας” στη βουλή, πράγμα που αποδεικνύει πως εν πολλοίς αυτοί δεν δουλεύουν για το γενικότερο καλό και συμφέρον τής πατρίδας και του συνόλου, αλλά μας δουλεύουν με μπόλικο ναρκισσιλίκη και μπόλικο παραμύθι, με ιδιοτέλεια, με εμφανή αλλά και συνεχή την προσπάθεια για παραπλάνηση που οδηγεί στην παραμόρφωση τής λογικής σκέψης, που φέρνει σύγχυση και δυσκολεύει στην ανεύρεση τής αλήθειας.
Ουσιαστικά, είναι ανάγκη να γνωρίζουμε πως οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι, όταν οι πράξεις τους δεν εξαρτώνται από την κρίση των άλλων (δηλ. τι θα πει ο ένας κι ο άλλος), αρκεί αυτές να είναι απόλυτα και θεληματικά συνειδητές, τίμιες και λογικές.
Αυτά τα χαρακτηριστικά θεωρώ πως είναι απαραίτητα σε κάθε κριτική ανάλυση...
Φαίνεται όμως, η κάθε εξουσία - ως αντίπαλος τής ηθικής- πασχίζει να καθορίζει τους κοινωνικούς νόμους ανάλογα με τα συμφέροντα που εκπροσωπεί. Στο σημείο αυτό υπεισέρχεται η διάκριση ή αν θέλετε η εσκεμμένα λαθεμένη ερμηνεία τής πραγματικότητας που οδηγεί στην πολυσημία εκτίμησης γεγονότων και εν τέλει στην παρανόηση!
Πράγμα όμως που -εκτιμώ- πως δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για το “δικαίωμα” τής εξουσίας να εξαπατεί τον λαό. Δυστυχώς όμως – όπως εξελίσσονται αλλά και έχουν αποδείξει τα γεγονότα, το επάγγελμα τού πολιτικού δείχνει ασυμβίβαστο με αυτό του ανθρώπου· μια και φαίνεται πολλές φορές να ντροπιάζει* αυτόν που το ασκεί. Έτσι, ένας λόγος διαμαρτυρίας απέναντι στο νοσηρό τής πολιτικής και των πολιτικών, είναι να εξαλείψουμε την εντύπωση που έχουν οι περισσότεροι; άνθρωποι για το ευυπόληπτο των πολιτικών, η πλειονότητα των οποίων λειτουργεί ως κοινωνικά παράσιτα, τους οποίους και οφείλουμε να καταφρονούμε για την εσκεμμένη διαστρέβλωση τής ορατής πραγματικότητας που στοιχειοθετεί την ορατή αλήθεια η οποία είναι υπαρκτή, αφού δεν μπορεί να στηριχτεί πουθενά αλλού παρά μόνο στην ανθρώπινη παρέμβαση που οδηγεί στην αποφυγή ή στην φυγή…. Ωστόσο, η πραγματικότητα (δηλ. αυτό που βλέπουμε) είναι αυτή που στοιχειοθετεί την ορατή και γι’ αυτό πραγματική αλήθεια, η οποία στην περίπτωσή μας προϋποθέτει το μέγιστο αγαθό τής εντιμότητας για να την αποδεχτεί ένας πολιτικός που έχει ως σκοπό την προσφορά και την υπηρεσία του στο κοινωνικού συνόλου…
Αντίθετα όμως υπηρετεί έναν απώτερο και ανομολόγητο σκοπό και στόχο, που με δεδομένο και βάσει τής λογικής αυτής εξυπηρετεί την εξαπάτηση και καταλήγει στην απάτη. Είναι όμως ολοφάνερο, πως όχι μόνο οι “απλοί” άνθρωποι αλλά πρωτίστως και κυρίως η πλειονότητα τών πολιτικών έχει “ελαστική” συνείδηση, πράγμα που απέχει από την ανθρώπινη τιμιότητα ακόμη και φιλοτιμία. Εδώ να σημειώσω την άποψη τής Ελένης Γλύκατζη Αρβελέρ που λέει πως: “Αν διευθύνουν οι ανίκανοι, τότε φταίνε οι ικανοί”.
Έτσι λοιπόν, αν θέλουμε σήμερα να βρισκόμαστε με την πραγματικότητα και όχι με τις αφελείς επιθυμίες μας, είναι αναγκαίο να δεχτούμε ότι μέσα στην ανθρώπινη φύση και ειδικότερα στην πλειονότητα τών πολιτικών πλεονάζει η ιδιοτέλεια, η φαυλότητα και η μετάθεση ευθυνών σε όλους τους τομείς τής κοινωνικοπολιτικής ζωής. Το αποτέλεσμα λοιπόν πρέπει να το καταμετρά κανείς σε ευρύτερο πλαίσιο, αρχίζοντας απ’ αυτό τής Εθνικής οικονομίας, των λεγομένων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων ως το ποδόσφαιρο την “σκουπιδιάρα” ακόμα και τον...θυρωρό της πολυκατοικίας! Τελειώνω, επισημαίνοντας πως την τιμιότητα είναι δύσκολο να την μάθει κανείς. Αντίστοιχα το να είναι κανείς σπουδαγμένος δεν πάει να πει πως είναι και ικανός να κυβερνήσει, όταν στηρίζεται στο πως θα εξαπατήσει.
Όμως, αυτά είναι ελάχιστα, για να μην πω πως δεν μετράνε. Και, όπως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, έτσι και η είσοδος κάποιου στη βουλή δεν τον κάνει ικανό να βουλεύεται, αλλά να βολεύεται. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τον ωθεί στην υποκρισία, στην φαυλότητα και στην υπεροψία που φτάνει μέχρι την άρνηση που οδήγησε τον Χόμπς να πει, πως ο άνθρωπος μπορεί να γίνει λύκος για τον συνάνθρωπο. Δεν αρκεί λοιπόν να κραυγάζουμε τυχαία και αόριστα για ευθύνες και παραλήψεις χωρίς να αναφερόμαστε στην οικονομική διάσταση κάθε φαινομένου. Γιατί κάθε άλλη ανάλυση, αν δεν είναι αδύνατη, είναι μετέωρη όταν απουσιάζει η ειλικρίνεια, η τιμιότητα και η ηθική. Και αυτό γιατί στηρίζεται στην ματαιοδοξία, στην ανειλικρίνεια και στο εμπόριο ελπίδας. Γι’ αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή· γιατί όταν λατομείς τον πεύκο (δηλ. όταν κόβεις τον πεύκο) πρέπει να γνωρίζεις ότι αυτός ξεραίνεται από τη ρίζα. Και τότε ανοίγει ο δρόμος για την μεγάλη Τραγωδία τής οποίας ο πόνος θα είναι υπερβολικά μεγαλύτερος και δεν θα μας καλύπτει πλέον ούτε ο λόγος τού Εθνικού μας ποιητή που μας λέει πως, “η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει”.
* ντροπή, είναι η αρχ. αιδώς και σημαίνει αίσχος, ατιμία. Όμως, όπως λέει ο λαός μας “όποιος δεν εντρέπεται, ό,τι θέλει γίνεται”. Αυτή - δυστυχώς – απουσιάζει από τους περισσότερους πολιτικούς που συμπεριφέρονται με αδιαντροπιά, ακόμα και χωρίς καμιά ηθική συστολή.