Όσοι παρακολουθούν και συμμετέχουν στην κοινωνικοπολιτική ζωή του τόπου, έχω τη γνώμη πως νοιώθουν σαν να μην πέρασε καθόλου χρόνος από τότε που η πολιτική αντιπαράθεση γινόταν με τα ίδια περίπου λόγια καθώς και πανομοιότυπους χαρακτηρισμούς…
Από την αρχή πρέπει να πω, πως απ’ όσο θυμάμαι -και θυμάμαι καλά – πως κάθε προεκλογική περίοδο ή όποτε τέλος πάντων την δημιουργούσε το σύστημα εξουσίας, ιδιαίτερα τα παλαιότερα χρόνια η «αντιπαράθεση» γινόταν με βάση την κατοχή, τον εμφύλιο καθώς και τη μετεμφυλιακή περίοδο…μέχρι που οι συνταγματάρχες «ανέλαβαν την διακυβέρνηση» και έβαλαν τη χώρα εφτά χρόνια στο γύψο∙ ώσπου ο «Εθνάρχης» επανέφερε τη δημοκρατία και ο λαοπρόβλητος «σοσιαλιστής» και μέγας δημαγωγός Αντρέας έδωσε φτερά στο λαό…διαλύοντας την αριστερά!
Αυτά ως ελάχιστη αναδρομή.
Σήμερα όμως, η λογική αλλά και οι παγκόσμιες εξελίξεις επιβάλουν, η αντιπαράθεση αυτή να γίνεται επί υπαρκτών προβλημάτων, όπως η οικονομία, η ανεργία, η φτώχια, οι διεθνείς σχέσεις, η εθνική αξιοπρέπεια με κυρίαρχο ζήτημα αυτήν των Ελλήνων εργαζομένων, μακριά από αμετροεπείς και προκλητικές εκφράσεις.
Εν ολίγοις είναι ανάγκη να βρούμε τις αιτίες της κρίσης, πράγμα που θα οδηγήσει σε τρόπους για το ξεπέρασμά της. Όμως η κυβέρνηση ακολουθεί την πεπατημένη και
–όπως νομίζει- σίγουρη οδό τής κινδυνολογίας ακόμα και της συκοφαντίας για όσους δεν συμφωνούν ή αντιπολιτεύονται την μονόπλευρη και αντιλαϊκή πολιτική της, διασπείροντας λόγια για καταστροφείς και αργυρώνητους ακόμα και για… «κομουνιστές» που κάποτε θα μας έπαιρναν τα σπίτια ακόμα και τις…κατσίκες∙ αλλά, όπως βλέπουμε και ζούμε στην πράξη, αυτά δεν τα έκαναν αυτοί που ποτέ δεν κυβέρνησαν, αλλά η…«σωτήρια συγκυβέρνηση των ΣαμαροΒενιζέλων».
Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως η αλήθεια παραχαράζεται εσκεμμένα, με αποτέλεσμα η πραγματικότητα να συσκοτίζεται μέχρι…τύφλωσης.
Με δεδομένο ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, διαπιστώνουμε πλέον, πως, με τα ψέματα δεν γεμίζει το στομάχι όπως πολύ σοφά λέει ο λαός μας, μια και ο ίδιος έχει χορτάσει από αυτά, ενώ φυτοζωεί και αποξενώνεται από τον ορθό λόγο ως εχέγγυο για την προκοπή του, αφού δυστυχώς μεγάλη μερίδα του ή υποτάσσεται ή τοποθετείται καιροσκοπικά επί των γεγονότων. Θεωρώ όμως, πως χειρότερο ακόμα και από το ψέμα, είναι το εσκεμμένο ψεύδος το οποίο μαζί με τη συκοφαντία οδηγεί αυτούς που το χρησιμοποιούν να γίνονται καταγέλαστοι, τουλάχιστον από όσους το αντιλαμβάνονται αλλά και το βιώνουν καθημερινά∙ δηλαδή όλους τους Έλληνες που δεν ψωμίζονται ή δεν προσδοκούν τίποτα από τους εντολοδόχους των ευρωπαίων επικυρίαρχων.
Η ιστορία δείχνει, πως όσες φορές οι κυβερνήσεις (τουλάχιστον όσες γνωρίσαμε μέχρι σήμερα) κινδύνευαν να χάσουν την εξουσία –ουσιαστικά τα οικονομικά οφέλη που προέρχονται απ’ αυτήν- η πρώτη τους σκέψη ήταν πως θα συσπειρώσουν τους δικούς τους, παραπλανώντας τούς πολίτες συνήθως με σπίλωση του αντιπάλου διασπείροντας αμφιβολίες και ψεύδη.
Δυστυχώς είναι φανερό πως η τακτική αυτή θα συνεχιστεί, μια και η μέθοδος είναι δοκιμασμένη και στο παρελθόν αποδείχτηκε επιτυχημένη! Φαίνεται βέβαια, πως ο σημερινός πανικός του συστήματος, είναι πολύ μεγαλύτερος από προηγούμενες κυβερνητικές «αλλαγές».
Το στοίχημα που είναι ανάγκη να κερδίσει η αυριανή κυβέρνηση, θα πρέπει να βασίζεται εκτός από την ειλικρινή σχέση της με τον λαό, και σε ένα διαφορετικό ύφος και ήθος της εξουσίας. Επιπροσθέτως να αποφεύγει τις ασάφειες για το τι σκοπεύει να πράξει, και πάνω απ’ όλα να δώσει αξιοπρέπεια, να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και ελπίδα στον λαό και στους εργαζόμενους, μια και το ψέμα, και η υποκρισία δεν πρέπει να βρίσκονται στο οπλοστάσιο μιας αριστερής κυβέρνησης∙ αλλά η ψυχραιμία, η σοβαρότητα και η δουλειά σε βάθος μακριά από παραμύθια και ιδιοτέλειες. Γιατί σύμφωνα με την εύστοχη παρατήρηση τού μεγάλου διανοητή και «αιρετικού» της Αριστεράς Κορνήλιου Καστοριάδη, «Η Αριστερά δεν είναι κόμμα είναι τρόπος σκέψης».
Τέλος, είναι ανάγκη οι πολιτικοί μας να θυμούνται αυτά που λένε προεκλογικά και να μην χρησιμοποιούν προκλητικές δηλώσεις, πολύ περισσότερο αυτοί που κυβέρνησαν αυτοδύναμα σε περιόδους παντοδυναμίας∙ μια και είναι βέβαιον, ότι δεν θα άρχουν πάντοτε… γιατί σύμφωνα με τον νόμο της εξέλιξης «τα πάντα ρεί» κατά τον Ηράκλειτο∙ και κατά τον Μάρξ όλα κάνουν τον κύκλο τους. Έτσι μπορεί να διαπιστώσει κανείς, πως ένας κύκλος κλίνει και ένας νέος ανοίγει∙ καθώς βλέπουμε πως οι άλλοτε κραταιοί ηγέτες, δεν άξιζαν τον τίτλο ούτε τους κραταιού αλλά ούτε και του ηγέτη.
Τα παραδείγματα πολλά και… Πάγκαλα δεικτικά και προκλητικά∙ τα οποία
–δυστυχώς- δημιούργησαν το πολιτικόν ήθος, που ο Πλούταρχος το ερμηνεύει ως
«έθος πολυχρόνιον». Όμως σύμφωνα με τον νόμο του αντιπεπονθώτος, το μέλλον μας δεν είναι προδιαγεγραμμένο αλλά το καθορίζουμε εμείς με τις επιλογές μας∙ το δε παρόν έχει καθοριστεί από τις επιλογές του παρελθόντος.
Εύκολα διαπιστώνει κανείς πως η αναφορά περί αντιπεπονθώτος γίνεται στα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλους, ο οποίος βέβαια θεωρεί το αντιπεπονθός* ως κατ’ αναλογίαν ανταπόδωσιν…
Και δυστυχώς, τις επιλογές μας αποδείχτηκε πως τις διαχειρίστηκαν μικροί που τους νομίσαμε για μεγάλους. Γι’ αυτό λοιπόν η επίκληση της άγνοιας σήμερα, αποτελεί πρόφαση και υπεκφυγή…
*αντιπεπονθός∙ μετοχή παρακ. ουδετ. γένους ενεργητ. φωνής του ρ. πάσχω (πρκ. πέπονθα) και μαζί με την πρόθεση αντί, ερμηνεύεται ως ελευθερία της βουλήσεως και ως εκ τούτου∙ γίνομαι αντικείμενο ενεργείας τινός. Άρα έχει σχέση και με την Μοίρα & την Άτροπο για τον προσδιορισμό τού μέλλοντός μας (σχετ. Κάρμα δηλ. ο νόμος της αιτιότητας (αίτιον – αιτιατόν). Βέβαια το «αντιπεπονθός» δεν ταυτίζεται με την ειμαρμένη - η οποία θεωρείται δεδομένη – αλλά υφίσταται ως αποτέλεσμα των πράξεών μας και μπορεί να θεωρηθεί ως νόμος δυναμικής ισορροπίας.
(βλ. Αριστοτέλους Ηθικά Νικομάχεια βιβλ. Ε΄ & Λεξικόν Ανωμάλων ρημάτων Γ. Λ. Παπαοικονόμου 1951).