Πολύ συχνά γινόμαστε μάρτυρες εγκληματικών ενεργειών εις βάρος πολιτών. Δεν είναι τυχαίο ότι η ζωή μας εξαρτάται από τη διάθεση των κατά σύστημα κακοποιών, οι οποίοι γνωρίζουν ότι η πιο ειδεχθής δολοφονική επίθεση δεν θα έχει τις πολύ αυστηρές συνέπειες οι οποίες αντιστοιχούν στο έγκλημα που διαπράττουν.
Ως πότε η επίσημη πολιτεία θα χαϊδεύει τους εγκληματίες αυτούς με ποινές που εκλαμβάνονται από αυτούς όχι ως κίνητρο αποτροπής των αποτρόπαιων πράξεών τους, αλλά ως κίνητρο επανάληψης της κατακριτέας από την κοινωνία πρακτικής τους;
Ως πότε οι πολίτες θα μένουν απροστάτευτοι από την αδηφάγο εγκληματική δράση;
Τον τελευταίο καιρό το κακό έχει παραγίνει. Ιδιαίτερα με την τροποποίηση του ποινικού κώδικα από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μειώθηκαν οι ποινές, ώστε να αποθρασυνθούν οι επίδοξοι κακοποιοί. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του εκπροσώπου τους Νάσου Ηλιόπουλου ότι: « ...οι ποινές που ισχύουν στην Ελλάδα είναι από τις αυστηρότερες στην Ευρωπαϊκή Ένωση....» .
Το πρόβλημα όπως φαίνεται είναι ότι οι καταδικαστικές αποφάσεις καταστρατηγούνται με τα γνωστά "παραθυράκια" που έχουν θεσπιστεί κατά καιρούς.
Είναι επιβεβλημένο να τηρείται αυστηρά το γράμμα και η ουσία των δικαστικών αποφάσεων. Είναι κατακριτέο ότι ισοβίτες αφήνουν πίσω τους τα κάγκελα της φυλακής και απολαμβάνουν την ελευθερία τους μετά από 15, 16 ή το πολύ 19 χρόνια κράτησής τους.
Στη μνήμη μου έρχεται η φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή όταν το 1975 μετέτρεψε τη καταδίκη των πρωτεργατών της χούντας από θάνατο σε ισόβια: " Όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια".