Είναι η ώρα να αναμετρηθούμε δικαιωματικά με τα πρόσωπα που τα ζάλισε η εξουσία και φέρονται ως αφέντες της γης, που μας χάρισε ευχάριστες στιγμές, που μας βοήθησε να καταλάβουμε την αξία της βιοπάλης, που μας πρόσφερε το άρωμα των ανθισμένων φυτών, που μας μεγάλωσε με τους καρπούς της κάθε εποχής.
Στα “ιερά” αυτά χώματα έχυσαν τον ιδρώτα τους οι παππούδες μας, οι γιαγιάδες μας και οι γονείς μας για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Με σκληρή δουλειά έφτιαξαν αμπέλια, ελαιώνες, αμυγδαλεώνες και άφησαν σε μας την παρακαταθήκη να σεβαστούμε τους κόπους τους και να μην αφήσουμε κανέναν να καταπατήσει τη γη που έθρεψε γενιές.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα, που έβλεπα ένα καλοκαίρι τον πατέρα μου με το τσατάλι στο χέρι να σκάβει και τον αδερφό μου να χώνεται στη βάθη ξεφτυαρίζοντας, για να φυτέψουν κληματόβεργες και να δημιουργηθεί ένα αμπέλι, που θα μας έδινε τους πλούσιους καρπούς του.
Μετά τον εκφυλισμό του αμπελιού μας, στο ίδιο μέρος φύτεψα 35 ελαιόδεντρα και δημιούργησα ένα μικρό ελιοκήπι, το οποίο μας προσφέρει πολύ καλή παραγωγή ελαιοκάρπου. Τώρα με κατέχει η αγωνία, αν θα αντέξει η καρδιά μου βλέποντας τις μπουλντόζες να ξεριζώνουν τα ελαιόδεντρα, που φύτεψα και μεγάλωσα με τόσο κόπο! Γιατί τόση σκληρότητα; Γιατί τόση αναλγησία;
Ζω έντονα αυτό το δράμα και αναρωτιέμαι αν ο Περιφερειάρχης και όσοι τον περιστοιχίζουν έχουν χάσει κάθε ίχνος ευαισθησίας και αδιαφορούν πλήρως για τον πόνο που θα προκαλέσουν σε μια μεγάλη μερίδα συγχωριανών μου, όταν δουν την περιουσία τους να καταστρέφεται!
Όμως εκτός από τις δικές μας ευαισθησίες καταλήγοντας είμαι υποχρεωμένος να παραθέσω μια πολύ σοβαρή ανησυχία.
Οι εμπνευστές αυτού του αχρείαστου έργου έχουν συνειδητοποιήσει ότι εκτός από την αλλοίωση του φυσικού μας περιβάλλοντος ενυπάρχει ο κίνδυνος για δυστυχήματα με παιδιά, όταν μετά τη διαδρομή σε έναν δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, εθισμένοι οι οδηγοί σε μεγάλες ταχύτητες, θα συνεχίσουν στον πολύ πιο στενό δρόμο του υπάρχοντος οδικού δικτύου, περνώντας μπροστά από το Δημοτικό Σχολείο Καμποχώρων ;