Η Ελλάδα καίγεται για ακόμη μια φορά. Χωριά εκκενώνονται, άνθρωποι χάνουν περιουσίες, ζώα καίγονται ζωντανά. Και η κυβέρνηση; Μοιράζει δηλώσεις για ακραία καιρικά φαινόμενα και κλιματική κρίση. Για όλα πάντα φταίει ο καιρός, ποτέ η εγκληματική τους αμέλεια, ποτέ η ανυπαρξία πρόληψης, ποτέ το γεγονός ότι τα δάση αφήνονται έρμαια για να αξιοποιηθούν για την ανάπτυξη.
Δεν είναι η κλιματική κρίση που μας καίει κάθε φορά είναι η πολιτική αναλγησία. Είναι η συστηματική διάλυση κάθε μηχανισμού πρόληψης και προστασίας. Θυμάστε ότι κάποτε υπήρχε Δασική Υπηρεσία με προσωπικό, εξοπλισμό και αρμοδιότητες; Φορτώθηκαν οι αρμοδιότητές της στην υποστελεχωμένη Πυροσβεστική. Καταργήθηκε, γιατί; γιατί ήταν… κόστος. Οι δασικοί υπάλληλοι που γνώριζαν και περιφρουρούσαν τα βουνά πετάχτηκαν στο περιθώριο, και η δασοπροστασία παραδόθηκε σε ένα μπάχαλο εργολάβων και ευκαιριακών προγραμμάτων.
Έτσι ένας φορέας που θα μπορούσε με επιστημονικό τρόπο να συμβάλει στην πιο ουσιαστική διαχείριση της προστασίας των δασών, απαξιώθηκε και διαλύθηκε στην πορεία ανάθεσης της “προστασίας” του δάσους στους σε ιδιωτικά συμφέροντα.
Και άλλη μια φορά σα θαύμα καίγεται στη Χίο η περιοχή που εδώ και καιρό σχεδιάζουν να παραδώσουν σε πολυεθνικές για εξόρυξη αντιμονίου. Τυχαίο; Μάλλον όχι. Στην Ελλάδα η φωτιά δεν είναι μόνο καταστροφή είναι εργαλείο. Καίγεται η γη, αλλάζει αμέσως ο χαρακτήρας της, και μετά έρχονται οι επενδυτές να την αναστήσουν με μπουλντόζες και με τη βιομηχανία.
Λεφτά για να θωρακιστεί η χώρα από τις φωτιές δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όμως για πολεμικούς εξοπλισμούς, για να στέλνουμε όπλα και εκατομμύρια στον Ζελένσκι, για να εμπλέκεται η χώρα σε θανατηφόρους σχεδιασμούς για τα κέρδη του ελληνικού κεφαλαίου. Υπάρχουν λεφτά για την περιβόητη πράσινη ανάπτυξη, αυτή τη βιτρίνα που κρύβει το μεγαλύτερο ξεπούλημα γης στην ιστορία. Καίγονται τα δάση και στις στάχτες φυτρώνουν ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά.
Και μέσα σε όλα το 112 έχει μετατραπεί στο τέλειο άλλοθι. Ένα SMS εκκένωσης για να σωθεί ο πολίτης από την ίδια του την πατρίδα και το ίδιο του το σπίτι, αλλά όχι για να σωθεί ο τόπος. Είναι η γραπτή απόδειξη του κάναμε ό,τι μπορούσαμε, ενώ στην πραγματικότητα η πρόληψη έχει παραδοθεί στις φλόγες. Το 112 δεν σβήνει φωτιές, σβήνει ευθύνες αν υπάρξει ανθρώπινη απώλεια.
Η Ελλάδα δεν είναι απλώς ανοχύρωτη. Είναι παραδομένη σε μια πολιτική που βλέπει την κάλυψη των λαϊκών αναγκών σαν εμπόδιο, τη φύση σαν οικόπεδο, και την καταστροφή σαν μπίζνα. Στη Χίο σήμερα το τελευταίο επεισόδιο μιας σειράς που παίζεται κάθε καλοκαίρι. Φωτιά, θλίψη, εκκένωση, ξεπούλημα. Και με την πρώτη βροχή, πλημμύρα.
Και όσο ο λαός μένει στην ησυχία του αυτοί θα συνεχίσουν να καίνε τη χώρα για να την επενδύσουν. Οι στάχτες μας είναι το χρυσάφι τους.
13 Αυγούστου 2025
Γιάννης Ν. Παληός