Ο καλός, ανώδυνος, εύκολος θάνατος ή η εκούσια θανάτωση κάποιου που υποφέρει συνήθως από μακροχρόνια ή και ανίατη ασθένεια με τρόπο ήπιο ή ανώδυνο ώστε να πάψουν οι πόνοι ή η εναγώνια προσμονή του θανάτου (Βικιπαίδεια).
Το βόρειο τμήμα της Αυστραλίας η Ν. Ζηλανδία το Βέλγιο και η Ελβετία έχουν νομοθετήσει την υποβοηθούμενη ευθανασία. Το Λουξεμβούργο η Ολλανδία ο Καναδάς και η Ταϊλάνδη υπό αυστηρούς όρους. Η Πορτογαλία περιμένει υπογραφή από τον Πρόεδρό της.
Πρίν μερικές μέρες διάβασα σε άρθρο ότι ο διάσημος Γαλλοελβετός σκηνοθέτης Ζαν-Λικ Γκοντάρ απεβίωσε με υποβοηθούμενη ευθανασία στην Ελβετία λόγω πολλαπλών παθολογικών καταστάσεων που προκαλούν αναπηρία,( αφορμή των γραφόμενων).
Ένα ταμπού που πολλοί μπορεί να το συζητάμε κατ' ιδίαν να λέμε τη γνώμη μας, αλλά ανοικτά και επίσημα αποφεύγουμε να το αγγίξουμε, παραμένει κάτω από το χαλί και όλοι έρχεται κάποια ώρα που θα το σκουντουφλήσουμε, θα πέσουμε θα βαρυγκωμήσουμε, θα σηκωθούμε πάνω, αλλά δεν θα κάνουμε κάτι για να μη σκουντουφλήσει και ο επόμενος.
Από τη μία λέμε απλά και λαϊκά, όταν έχει κάποιος ανίατο και χρόνιο πρόβλημα χωρίς να έχει συνείδηση της ύπαρξη του «Αν είναι να είναι ο άνθρωπο έτσι καλύτερα να του δίνει… δεν καταλαβαίνει τίποτα ή υποφέρει..υποφέρουν και ταλαιπωρούνται και οι δίπλα του..» και από την άλλη στα επίσημα, δεν το επιτρέπει η θρησκεία…. τί πράγματα είναι αυτά που λές τώρα, τι θα πεί ο κόσμος….. Είναι πολύ λεπτό το θέμα για να το συζητάς… και ούτω καθ΄ εξής.
Μα συγνώμη…. Όπως έχω δικαίωμα στη ζωή (Αρθρο 3 της οικουμενικής διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου ΟΗΕ,1949), έχω δικαίωμα και στο θάνατο. Με το να μου απαγορεύει τον τρόπο που θα πεθάνω η πολιτεία, μου στερεί αυτό το δικαίωμα.
Οσον αφορά το νομικό θέμα της υπόθεσης, δόξα των θεώ υπάρχουν αρκετοί νομικοί και νομοθέτες που μπορούν να βάλουν ασφαλιστικές δικλίδες για να μη εκμεταλλευτούν κάποιοι το νόμο για ιδίων όφελος. Υπάρχουν διχογνωμίες όσο αφορά το κατά πόσο μπορεί να διασφαλιστεί αυτό, αλλά πιστεύω ότι η καθυστέρηση της νομοθέτησης στις περισσότερες χώρες η αιτία είναι άλλη, όπως η θρησκεία, η κουλτούρα της κοινωνίας κλπ. Οι νομοθέτες όπως και σε άλλα πράγματα ίσως περιμένουν να ωριμάσει η κοινωνία να μπορεί να το αποδεχθεί και μετά να το νομοθετήσουν. Και αν δεν ωριμάσει ποτέ… Το θέμα δεν είναι πλειοψηφικό θέμα δημοκρατίας, είναι θέμα δικαιώματος προσωπικό το οποίο στερείται. Αλλά και οι πολιτικοί ενεργούν ως συνήθως με ψηφοθηρικά κριτήρια και όχι άλλα, οπότε φαίνεται μακράν…
Διανύοντας περίπου την αρχή της τρίτης ηλικίας και έχοντας χάσει τους δικούς μου από παρόμοιες ασθένειες, δηλαδή ο ένας από καρκίνο και ο άλλος με άνοια, το παρελθόν, ο χρόνος, η προσπάθεια αυτογνωσίας και εξήγησης στο υπαρξιακό θέμα, με έκαναν να δώ κάπως ποιο ώριμα και διαφορετικά τα πράγματα.
Και ναι… ζώντας το θάνατο του πατέρα μου από καρκίνο αι της μητέρας μου από άνοια, θα ήθελα να επιλέξω εγώ τον τρόπο που θα πεθάνω, αν έχω τη δυνατότητα, πράγμα που ο νόμος μου το απαγορεύει.
Φόβο θανάτου έχουμε όλοι, αλλά πρέπει να έχουμε μόνο φόβο Θεού για τις πράξεις που κάναμε στη διάρκεια της ζωής .
Δεν πρέπει να φοβόμαστε το θάνατο, το χάσιμο της αξιοπρέπειάς μας πρέπει να φοβόμαστε περισσότερο, είτε στη διάρκεια της ζωή μας είτε στη προκειμένη περίπτωση στα τέλη της(όπως λέει και η εκκλησία τα τέλη ανεπαίσχυντα και ειρηνικά) και πώς θα είναι ανεπαίσχυντα όταν ξέρουμε πολλοί με τι τρόπο φεύγουν οι δικοί μας σε αυτές τις περιπτώσεις.
Και όπως λέει και η λαϊκή ρύση…
«Μία είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία (Για αυτό μία λύση είναι και η ευθανασία)»
Οθων Π. Τρέμης 14 Σεπ 2022