Το απόγευμα της Παρασκευής 28/7/2017 βιαστικός την τελευταία στιγμή γύρω στις επτά το βράδυ ξεκίνησα από το σπίτι μου στη Χίο για τα Καρδάμυλα, την ιδιαίτερη μου πατρίδα.
Είχα γενικά μελαγχολική διάθεση και μια χαρά στο πίσω μέρος του μυαλού μου γιατί θα συναντούσα αγαπημένους φίλους συγγενείς χωριανούς μετά από πολύ καιρό.
Θα έβλεπα επίσης νέα παιδιά στα πλαίσια των παραδοσιακών χορευτικών του φιλοπρόοδου ομίλου Καρδαμύλων.
Έφθασα λίγο καθυστερημένα γιατί από την είσοδο στο χωριό αρχίσανε οι χαιρετούρες τα αστεία τα πειράγματα κι οι ασπασμοί...
Έτσι μπορώ να πω ότι η διάθεση μου έφτιαξε κι όταν μπήκα στο ανοιχτό θέατρο Αδαμάντιος Λαιμός κολυμπούσα στα χαμόγελα και τη χαρά
Εκεί πια οι χαιρετούρες οι ασπασμοί και τα αστεία με φίλους αγαπημένους ήταν στο φόρτε τους.
Καθίσαμε στις θέσεις μας κι αρχίσανε οι χοροί με τις μουσικές αντάμα
Δεν έδωσα μεγάλη έμφαση τόσο τι μουσική έπαιζε και τι χορό χορεύανε.
Αντίθετα εστίαζα τους χορευτές και με επίμονο και προσεκτικό βλέμμα... διάβαζα τα λικνίσματά τους... θαύμαζα και χαιρόμουν την νιότη τους.
Και δεν πα να πει ότι σώνει και καλά ο χορευτής πρέπει να ναι νέος η νεαρός.
Γιατί για να χορέψεις... πρέπει... η ψυχή πρώτα να γίνει εκείνη την ώρα, δροσερή φρέσκια κι αθάνατη...
Και καθώς χορεύει η ψυχή σε αυτή την διάσταση... να παρασύρει αρμονικά, αλλά και διακριτικά και οικονομημένα... το σώμα...
Κάνοντάς το να μιλάει πάνω από τα λόγια... το συναίσθημά του.
Και καθώς λοιπόν περνούσε η ώρα αντιλήφθηκα ότι είχα μπει
σαν άσπρο χάρτινο καραβάκι σε ένα δροσερό ποταμάκι που με πήρε μαζί του κι εγώ του παραδόθηκα.
Έτσι το ταξίδι άρχισε με μια διαρκή γοητεία του απροσδόκητου μια στην μουσική και το τραγούδι... μια με τα τσακίσματα τα λικνίσματα και τις τσαχπινιές των χορευτών.
Μετά από δυο ώρες το καραβάκι βγήκε σε ένα γαλανό αιγαιοπελαγίτικο γιαλό που έμοιαζε πολύ με του Ναγού ή με του Γιόσωνα...
Το ανοικτό θέατρο στα μάτια μου έγινε κόρφος μαγικός που μέσα του παιχνιδίζανε τα δελφίνια ενός ιδιαίτερου Ορφέα.
Όλες οι χορευτικές ομάδες που πήρανε μέρος χορεύανε το «σια κι αράξαμε ε για μόλα».
Όλοι στην εξέδρα σηκωθήκαμε και χειροκροτήσαμε τους μουσικούς και τους χορευτές...
Εγώ με μια κίνηση κενή στον αέρα άρπαξα στοργικά το χάρτινο καραβάκι της φαντασίας μου και το έκρυψα στην καρδιά μου.
Και καθώς οι πλανεμένες ψυχές μας χορεύανε όλοι μας κατεβήκαμε στην πλατεία του θεάτρου κι αρχίσαμε το χορό.
ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟΠΡΟΟΔΟ ΟΜΙΛΟ ΚΑΡΔΑΜΥΛΩΝ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΑΝΕ ΜΙΑ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΗ ΒΡΑΔΙΑ.