Λέει το κλισέ ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα υπάρχουν εκλογές. Στις δυο εκλογικές Κυριακές που έρχονται για μερικές στιγμές θα είμαστε όλοι ίσοι. Αυτό είναι το μεγαλείο της Δημοκρατίας. Το οποίο είναι δυστυχώς στιγμιαίο. Είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε για Δήμαρχο τον κ. Λαμπρινούδη επειδή η Χίος γνωρίζει μια πρωτοφανή ανάπτυξη η αν έχουμε αντίθετη άποψη να τον μαυρίσουμε. Το ίδιο ισχύει και για τον κ. Γανιάρη και τα πεπραγμένα του. Είναι στο χέρι μας να υπερψηφίσουμε τον υποψήφιο της αρεσκείας μας για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Εκεί που αρχίζουν τα προβλήματα είναι όταν πρέπει να συμφωνηθούν τα κριτήρια της επιλογής μας. Και εκεί είναι που ένιωσα προσωπικά την απειλή του κ. Βενιζέλου την οποία επανέλαβε και ο συνάδελφός μου, εντατικολόγος κος Γρηγοράκος. Γιατί μας απειλεί ο κ. Βενιζέλος; Μα ποια σχέση έχει με την εκπροσώπηση στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο η προσωπική πολιτική επιβίωση οποιουδήποτε πολιτικού στο τελειωμένο πολιτικό σκηνικό; H ενασχόληση με την πολιτική έχει τα ρίσκα της και η πολιτική ευπρέπεια έχει τα όριά της. Εάν ο κυρίαρχος -μια μέρα στα τέσσερα χρόνια η στα πέντε χρόνια- κρίνει ότι θα πρέπει να εξαϋλωθούν τότε θα εξαϋλωθούν. Και από πού προκύπτει, αν όχι ως μπλόφα ότι η αποτυχία στην Ευρώπη συνιστά αίτιο διάλυσης της Κυβέρνησης; Η κατάσταση στην κοινωνία είναι τέτοια που δηλώσεις του τύπου θα γίνουμε Ουκρανία αν δεν υπερψηφιστούν οι υποψήφιοι της Ελιάς δεν θα έπρεπε να είχαν καν εκστομιστεί. Αντί τούτου παρακολουθούμε δήθεν αντιπαραθέσεις για την Ευρώπη χωρίς ούτε λέξη για Ευρώπη αποτέλεσμα της ουσιαστικής άγνοιας του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι από μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος που κατά τα λοιπά ανήκει στην Ευρώπη. Δεν θα θεωρούσα υπερβολή ότι πολλοί όταν ακούν για την Ευρώπη τους θεσμούς της και τις λειτουργίες των είναι σαν να προσπαθούν να διαβάσουν την ημερησία του Πεκίνου. Και σε αυτό την ευθύνη έχουν οι πολιτικοί σε πολύ μεγάλο βαθμό αλλά και όλοι εμείς που δεχόμαστε και αρεσκόμεθα στην απαγγελία παραμυθιών πολλές φορές. Στις 18 και 25 Μαΐου επιλέγουμε Δήμαρχο Αντιπεριφερειάρχη και Ευρωβουλευτές. Αξίζει να βασανίσουμε πολύ το μυαλό μας πριν σταυρώσουμε κάποιον. Γιατί εμείς τον σταυρώνουμε για μια στιγμή και αυτός -εάν η επιλογή μας βγει λανθασμένη- για τα επόμενα πέντε χρόνια. Θεωρώ ότι δύσκολα μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει ότι η ανυπαρξία ανάπτυξης είναι μια διαρκής σταύρωση για τη χιώτικη κοινωνία. Ούτε ότι με τουρίστες -καλοπληρωμένους- στο Ευρωκοινοβούλιο κατά ‘δώ μεριά δεν πρόκειται να κοπιάσει ούτε ευρώ.