Η Ζωή είναι αντισυστημική. Ποιος άλλος θα μπορούσε να ειρωνευτεί το σύστημα με πιο εκκωφαντικό τρόπο απ΄ όσο η Ζωή, όταν πρότεινε τον μπαμπά της για Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Εξηγώντας μάλιστα ότι δεν είναι η σχέση συγγενείας που της επέβαλε την πρόταση, αλλά η ψυχρή ανάλυση της πολιτικής πραγματικότητας. Η αναγνώριση όλων των πλεονεκτημάτων της προσωπικότητας του μπαμπά της. Και μάλιστα έκανε τη δήλωση χωρίς να γελάσει καθόλου. Ούτε χαμόγελο δεν έσκασε. Υποθέτω άλλωστε γι' αυτό και δήλωσε ότι δεν αναγνωρίζει τον Κωνσταντίνο Τασούλα. Χωρίς να είναι ακριβώς γνωστές στην παρούσα φάση, οι συνέπειες της άρνησης της Ζωής να αναγνωρίσει τον νέο πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η Ζωή είναι απρόβλεπτη. Ποιος άλλος θα ξεκινούσε την καμπάνια με καρδούλες και αγάπες και "σε αγαπώ πολύ, ψήφισέ με" Διαμαντή, και θα κατέληγε Εισαγγελέας στη δίκη για τα Τέμπη; Και όχι απλώς Εισαγγελέας- βρε μήπως είναι στο dna η κατηγορούσα αρχή; - αλλά και εμπειρογνώμονας και ανακριτής και δικηγόρος και γιατί όχι και πυροσβέστης και αστυνόμος. Ως αρμοδία, έχει εκδώσει όλες τις αποφάσεις, έχει απονείμει τις ποινές και αναμένει τη δίκη σε δεύτερο βαθμό. Ο Εφέτης ανακριτής τρώει τη σκόνη της. Έρχεται δεύτερος και καταϊδρωμένος. Τζάμπα κουράζεται. Έχουν λυθεί τα θέματα. Η Ζωή έχει παρελθόν. Έχει δώσει μάχες για το μαύρο στην ΕΡΤ στα κάγκελα του Ραδιομεγάρου, μαζί με την τότε σύντροφισσά της Ραχήλ Μακρή (τι να κάνει αυτή η ψυχή a propos;) και αργότερα, ανακρίνοντας ανηλεώς τον υποψήφιο διευθύνοντα σύμβουλο- "πού ήσασταν το βράδυ που έπεσε το μαύρο;" - έχει δώσει μάχες για τη διαγραφή του επονείδιστου και παράνομου χρέους, μαζί με έναν οικονομολόγο με σαγιονάρες (από το Βέλγιο αν δεν κάνω λάθος) και με το κύρος του Προκόπη, έχει δώσει ακόμα μάχη για να μην περάσει το τρίτο μνημόνιο, το γνωστό ως μνημόνιο Τσίπρα, ώστε να προλάβει η χώρα στο μεταξύ να καταρρεύσει οικονομικά και να βρεθεί στον τρίτο κόσμο. Έχει δώσει ακόμα και μάχη για να κυκλοφορούν οι ρουβίκωνες με τα περιπολικά της αστυνομίας. Έχει αγωνιστικό παρελθόν, πώς να το πω διαφορετικά. Σήμερα απολαμβάνει την άνοδο στις δημοσκοπήσεις και κοιτάζει στα ίσια τον Μητσοτάκη. "Πώς το ξέρουμε ότι είναι πρώτος στις δημοσκοπήσεις;" διερωτήθη στην τελευταία της εμφάνιση στην τηλεόραση. Η Ζωή το αμφισβητεί. Ότι οι ίδιες έρευνες την δείχνουν δεύτερη, να κοντράρεται με τον Νίκο Ανδρουλάκη δεν το αμφισβητεί. Είπαμε η Ζωή είναι αντισυμβατική, δεν είναι ούτε ανόητη ούτε χαζή. Ξέρει τα κόλπα της επικοινωνίας. Η Ζωή έχει ρεύμα. Έχει ρεύμα κυρίως στους νέους, που δεν πολυασχολούνται, ούτε ενδιαφέρονται για τις τυπικότητες και τις λεπτομέρειες με τους θεσμούς και τις δημοκρατικές διαδικασίες. Είναι αυτοί που οι έρευνες (Ινστιτούτο Gullop) τους βγάζουν να δυσπιστούν και με την κυβέρνηση (86,9%) και τους οικονομικούς θεσμούς (63,5%) και με το δικαστικό σύστημα (68,4%) και με το εκπαιδευτικό σύστημα (66,6%) και φυσικά με την Αστυνομία (61,8%). Είναι οι ίδιοι που άλλες έρευνες (QED), τους δείχνουν να θαυμάζουν τους αυταρχικούς ηγέτες τύπου Πούτιν ή να δυσπιστούν με το δημοκρατικό σύστημα και δεν αποκλείεται στο παρελθόν να γοητεύθηκαν και από εγχώριους οπαδούς του αυταρχισμού, εκείνους που μοίραζαν ανάποδες και χαστούκια στις πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές. Τους αρέσει που τα λέει ωμά και σταράτα. Που διακόπτει και φωνάζει. Που δεν κολώνει βρε αδελφέ. Δεν βλέπουν τη ναρκισσιστική προσωπικότητα, βλέπουν μια δήθεν αντίσταση στο σύστημα. Η Ζωή έχει ρεύμα και θα έχει ρεύμα όσο η κυβέρνηση δεν θα καταφέρνει να εκτονώσει την οργή που εκφράζεται στις πλατείες για τη διαχείριση της τραγωδίας των Τεμπών, όσο η Δικαιοσύνη δεν θα πείθει ότι ερευνά με αξιοπιστία και ανεξαρτησία όλες τις πτυχές της υπόθεσης, όσο θα κυκλοφορούν και δεν θα απαντώνται πειστικά, θεωρίες συνωμοσίας για τη φωτιά που ακολούθησε τη σύγκρουση, όσο δεν θα υπάρχει η αίσθηση της κάθαρσης. Είναι το παιχνίδι χαμένο από χέρι; Έτσι μοιάζει. Αν όμως η κυβέρνηση είναι "στη γωνία" (στα αγγλικά αυτό λέγεται understatement) και στην παρούσα φάση φαίνεται πολύ δύσκολο να ανακάμψει, δεν έχει χάσει όλα τα χαρτιά της. Και μάλλον τη βολεύει πολύ που η Ζωή εκπροσωπεί τώρα την αντιπολίτευση και έχει επισκιάσει το Νίκο Ανδρουλάκη (δεν το λες και επιτυχία αυτό Νίκο). Ένα θέμα είναι ότι στις εκλογές, δεν ψηφίζουμε όλοι για να εκτονώσουμε την τσαντίλα μας, αλλά ψηφίζουμε για να βγάλουμε κυβέρνηση. Ενίοτε και παρά τη τσαντίλα μας. Και η έλλειψη κυβερνησιμότητας της Ζωής Κωνσταντοπούλου και των λοιπών αντισυστημικών δυνάμεων,- που σκίζουν στην καταγγελία, αλλά δεν διαθέτουν καμία πρόταση για κανένα πρόβλημα- είναι ένα μεγάλο avantage για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αφού στην παρούσα φάση μάλλον μονοπωλεί την ικανότητα διακυβέρνησης. Δεύτερο θέμα είναι ότι οι εκλογές αργούν (θεωρητικά τουλάχιστον) και εφόσον η κυβέρνηση ανακτήσει τη ψυχραιμία της (και από το τελευταίο κάζο με τον ανασχηματισμό), και προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις που έχει υποσχεθεί, επιλύσει μερικά προβλήματα που χρονίζουν και συνεχιστεί η καλή πορεία της οικονομίας (συνεπώς και η δυνατότητα φορολογικών ελαφρύνσεων), μπορεί να καταφέρει να επανασυνδεθεί με ευρύτερα και κρίσιμα εκλογικά κοινά, που μπορούν να κάνουν τη διαφορά στις εκλογές. Και ένα τρίτο θέμα είναι η υπερεκμετάλλευση της υπόθεσης των Τεμπών από την αντιπολίτευση και τους λοιπούς "φορείς", είτε αυτοί λέγονται συνδικάτα, είτε συλλογικότητες, είτε φοιτητικοί σύλλογοι. Που καθώς έχουν αναλάβει να διατηρήσουν την αγωνιστική διάθεση του κινήματος των Τεμπών και κατεβαίνουν μέρα παρά μέρα στους δρόμους, ενδέχεται να προκαλέσουν τη δυσφορία των μετριοπαθών, που δεν θέλουν ούτε νέες πλατείες ούτε νέους Αγανακτισμένους ούτε πολιτική αστάθεια. Και ας βρίζουν. Το περίφημο restart της κυβέρνησης που θα σηματοδοτούσε ο ανασχηματισμός, ξεκίνησε μετ΄εμποδίων. Επιεικώς. Αναμένουμε τη συνέχεια.