Αφορμή για το παρόν σημείωμα είναι μια προεκλογική συνάντηση με «συντρόφους της άλλης πλευράς» όπως λέγαμε κάποτε∙ όταν ακόμα πολλοί πιστεύαμε πως κάτι μπορεί να αλλάξει στην πολιτική αυτού του κόμματος. Όμως διαψευστήκαμε, αφού ως γνήσιοι επαναστάτες κρατάνε ακόμα τους χαρακτηρισμούς του αναθεωρητισμού και του ρεφορμισμού… Κάποιος ίσως θα πει: τι μας ενδιαφέρουν αυτά αφού σήμερα μας απασχολούν άλλα προβλήματα…και θα έχει δίκιο… Όμως το να πιστεύει κανείς σήμερα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ίδιο με τη ΝΔ, πάει πολύ. Ε, αυτό το πιστεύει το ΚΚΕ ως γνήσιο «επαναστατικό κόμμα», και γι’ αυτό στηρίζει την πολιτική του στον μόνο επαναστατικό δρόμο, που είναι η κατάληψη της εξουσίας από το μόνο κόμμα της εργατικής τάξης που εφαρμόζει «γνήσιες επαναστατικές μεθόδους». Ούτε και επιδιώκει αλλά και δεν θέλει συνεργασίες με οποιοδήποτε άλλο κόμμα, προετοιμάζοντας την εγκαθίδρυση της «Δημοκρατίας του Λαού» την οποία ουσιαστικά θα κατέχει μια σέχτα «επαναστατών». Η λογική όμως αυτή εκτός του ότι προσφέρει τροφή σε κάθε είδους εξουσία όπως του κεφαλαίου και της αστικής τάξης, οδήγησε σε αποτυχία και σε ήττα το εργατικό κίνημα. Το κόμμα αυτό διαστρεβλώνει μεθοδικά τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ μια και δεν πιστεύει στις διαρθρωτικές αλλαγές οι οποίες συμβάλλουν στην ανάπτυξη ενός οργανωμένου, ισχυρού, μαζικού και ενωτικού κινήματος που θα εξασφαλίζει την ευρύτερη δυνατή κατάφαση των λαϊκών δυνάμεων για βαθιές αλλαγές διαρθρωτικού και δημοκρατικού χαρακτήρα, που θα αμφισβητούν την κυριαρχία του κεφαλαίου και του καπιταλιστικού συστήματος.
Στην πραγματικότητα αυτός είναι ο Δημοκρατικός δρόμος. Και αυτός είναι ένας δρόμος δύσκολος που προϋποθέτει σκληρούς αγώνες και αλλεπάλληλες αναμετρήσεις και ρήξεις με το κατεστημένο σε κάθε αποφασιστικό βήμα προς τα εμπρός.
Είναι φανερό πως το κόμμα αυτό αποκρούοντας τον μόνο δρόμο που είναι εφικτός για να κυβερνήσει ένα αριστερό κόμμα, δηλ. τον δημοκρατικό δρόμο, παραμένει προσκολλημένο στην αντίληψη της «ριζικής ρήξης» πιστεύοντας ουσιαστικά στο «ή όλα ή τίποτα». Η στρατηγική όμως αυτή σήμερα είναι εντελώς ανεδαφική και εκτός λογικής που μόνο η «επαναστατική λογική» ενός κόμματος σαν το ΚΚΕ μπορεί να υποστηρίξει. Ιδιαίτερα στις σύγχρονες συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης και υποχώρησης των Κομουνιστικών κομμάτων, ακόμα και των «γνήσιων» σαν το δικό μας απομεινάρι.
Χωρίς να φοβάμαι να πω τη λέξη «ρεφορμισμός» που κάποιοι γνήσιοι επαναστάτες δεν τολμούν να την αναφέρουν, μια και η επανάστασή τους έχει σταματήσει στο 1917, να πω, πως σήμερα είναι ο μόνος εφικτός τρόπος για να έρθει στην κυβέρνηση ένα κόμμα που υποστηρίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων. Να σημειώσω ακόμα, πως, όπως έδειξε η ιστορία των χωρών του άλλοτε λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, κάποτε πάλευαν δυό ανταγωνιστικοί τρόποι παραγωγής. Ο ένας ήταν η ιδέα (μια και ουδέποτε υπήρξε σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής) του λεγόμενου σοσιαλιστικού τρόπου παραγωγής, με τον υπάρχοντα καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Αυτό που είναι αναγκαίο να αλλάξει με τον αγώνα των εργαζομένων, είναι η ιδέα που έχουν για τον σοσιαλισμό και ο τρόπος που θα τον πραγματοποιήσουν.
Γιατί όπως γράφει κάπου ο Μαρξ, «η εργατική τάξη δεν πρόκειται να πραγματοποιήσει ιδανικά, μα να απελευθερώσει τα στοιχεία της νέας κοινωνίας που αναπτύχθηκαν στους κόλπους της αστικής κοινωνίας που καταρρέει».
Όμως, το αν αυτή «καταρρέει» είναι προς απόδειξη που μόνο ο αγώνας των εργαζομένων μπορεί να το επιβεβαιώσει ή να φέρει ποιο κοντά. Και ο αγώνας αυτός θα γίνει από το σύνολο της εργατικής τάξης, με μπροστάρη ένα κόμμα που θα δείχνει έμπρακτα, ότι, όχι μόνο δεν την φοβάται αλλά και θα στηρίζεται σ’ αυτήν.
Είναι φανερό πως το ΚΚΕ δυστυχώς όχι μόνο δεν έχει διδαχτεί τίποτα από την ιστορία του εργατικού κινήματος, αλλά αποτελεί και το φρένο για κάθε κοινωνική εξέλιξη που δεν εξαρτάται ή καπελώνεται απ’ αυτό. Γιατί δυστυχώς ακόμα θεωρεί τον εαυτό του… πρωτοπορία!