Την περασμένη εβδομάδα δύο γεγονότα επανέφεραν στη επικαιρότητα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο χώρος της υγείας. Το πρώτο και πιο συγκλονιστικό ήταν η πτώση ενός ειδικευόμενου ιατρού στο φρεάτιο του κλιμακοστασίου επειδή υποχώρησε η κουπαστή. Οι κουπαστές υπάρχουν ακριβώς για να προστατεύουν τον κόσμο. Τι ακριβώς συνέβη δεν λέγει η Διοίκηση του Νοσοκομείου. Εικάζω πως η κουπαστή είχε πολλά χρόνια να βαφτεί, σκούριασε, φαγώθηκε το σίδηρο και υποχώρησε. Την εγκατάλειψη των κτιριακών υποδομών την διαπιστώνει ο οποιοσδήποτε επισκέπτης δια γυμνού οφθαλμού. Ποιος άραγε ξέρει τι γίνεται στον φέροντα σκελετό.
Το δεύτερο γεγονός ήταν οι κινητοποιήσεις των ιατρών. Αυτές έλαβαν χώρα και στη Χίο και με την ευκαιρία αναδείχθηκε η κατάσταση στην Παθολογική κλινική. Να είμαστε τυχεροί να μην πέσει κανένα κομμάτι σοβά στο κεφάλι κανενός.
Ποιος φταίει; Όλοι! Αλλοι λίγο. Αλλοι πολύ.
Η οικονομική επιστήμη υπάρχει διότι οι άνθρωποι έχουν ανάγκες τις οποίες οι φυσικοί, κεφαλαιακοί και ανθρώπινοι πόροι δεν επαρκούν να τις καλύψουν. Αν αυτοί οι πόροι ευρίσκονταν σε αφθονία τότε δεν θα υπήρχε λόγος να λαμβάνουμε οικονομικές αποφάσεις. Θα είχαμε ό,τι θέλαμε! Συνεπώς, όλες οι θεωρίες, αναλύσεις, τεχνικές κλπ. θα ήταν περιττές και μάλλον δεν θα είχαν καν αναπτυχθεί.
Δεδομένου ότι υπάρχουν περιορισμένοι πόροι καλούμεθα να αποφασίσουμε ποιες ανάγκες μας θα ικανοποιήσουμε και σε ποιο βαθμό. Κάποιες ανάγκες ικανοποιούνται ιδιωτικώς όπως, η στέγη, η τροφή, η ένδυση, η αναψυχή κ.ά. Κάποιες άλλες ικανοποιούνται μόνον συλλογικά όπως η πυρόσβεση, η εσωτερική ασφάλεια, η άμυνα κ.ά. Υπάρχουν τομείς όπου η ικανοποίηση των αναγκών είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί ιδιωτικώς και δημοσίως όπως η παιδεία, η υγεία κ.ά. Στην υγεία έχουμε ιδιωτικούς ιατρούς και θεραπευτήρια αλλά και, δημόσια νοσοκομεία τα οποία είναι απαραίτητα και εξυπηρετούν όλους τους πολίτες, ακόμη και ξένους, σε περιπτώσεις όπου ο ιδιωτικός τομέας είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να εξυπηρετήσει. Στην παιδεία συμβαίνει κάτι παράλληλο. Τα δημόσια σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαιδεύσεως προσφέρουν όλα τα εφόδια για να δύναται ένας πολίτης να λειτουργήσει μέσα σ’ ένα σύγχρονο κράτος.
Σε αμφότερους τους τομείς μετά από ένα σημείο και πέρα οι υπηρεσίες που χρειάζονται οι πολίτες πρέπει να καλύπτονται από τους ίδιους. Στον τομέα της Υγείας, το Δημόσιο πρέπει να καλύπτει οπωσδήποτε ατυχήματα, αιφνίδια περιστατικά, σπάνιες και δαπανηρές περιπτώσεις. Ασφαλώς, η μεταμόσχευση μαλλιών πρέπει να καλύπτεται ιδιωτικώς. Στον τομέα της Παιδείας πέραν ενός ορίου που κοινωνικά ορίσαμε την υποχρεωτική εκπαίδευση, ελπίζω αυτή να γίνει δωδεκαετής, αυτή αρχίζει να εμπεριέχει και το στοιχεία της επενδύσεως.
Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού, υποτίθεται, ότι για λογαριασμό του λαού ιεραρχούν τις κοινωνικές ανάγκες για την «δημοκρατία», άμυνα, εσωτερική ασφάλεια, πυρόσβεση, δημόσια παιδεία, δημόσια υγεία, κοινωνική πρόνοια κ.ά. Φυσικά, αυτό δεν θα το κάνουν οι ίδιοι. Η οικονομική επιστήμη έχει αναπτύξει τεχνικές που μας βοηθούν να κάνουμε κάτι τέτοιο. Αντ’ αυτού οι πολιτικοί μας πωλούν ελπίδες, φουσκώνουν μυαλά, για να μαζεύουν ψήφους. Θωπεύουν ώτα και εισπράττουν ψήφους.
Η οικονομική επιστήμη μας δίνει τις τεχνικές για να υπολογίσουμε το οριακό κοινωνικό όφελος του οριακού ευρώ που δαπανούμε. Αυτά είναι ψιλά γράμματα. Οι πολιτικοί μας φουσκώνουν τα μυαλά του κόσμου με όνειρα. Φτιάχνουν ένα ΤΕΙ σε κάθε κωμόπολη. Τα μαθήματα τα μετατρέπουν σε τμήματα, τα τμήματα σε σχολές, τις σχολές σε πανεπιστήμια. Απαντες είναι πανευτυχείς. Οι πολιτικοί μας πωλούν «δημοκρατία» με τριακόσιους βουλευτές και τέσσερεις παρατρεχάμενους ο καθένας τους για να ψηφίζουν τροπολογίες συμφερόντων τους. Ασκούν διοίκηση δια δικαστηρίων γι’ αυτό και εν μέσω κρίσεως ιδρύουν πέντε νέα εφετεία.
Ομως, όλα αυτά αποστερούν πόρους από κάπου αλλού, μια περίπτωση είναι η υγεία. Κανείς δεν σκέπτεται πως μπορεί να αρρωστήσει, πως μπορεί να του τύχει μια αναποδιά.