Στα παιδικά χρόνια μου το Ιερό της εκκλησίας γέμιζε με παιδιά. Μάλιστα κάποιες φορές είχαμε και «συγκρούσεις» ποιος θα «πρωτοφορέσει» που σήμαινε ποιος θα έβαζε τη σχετική στολή να συνοδεύει τον παπά στις εξόδους του. Το θεωρούσαμε ιδιαίτερα τιμητικό, αφήστε που κάναμε και το «κομμάτι» μας αφού όλα τα μάτια ήταν στραμμένα πάνω μας. Και θα έλεγα ότι Ιερό και μπάλα ήταν οι μοναδικές διασκεδάσεις μας. Το πρώτο όχι αποκλειστικά συνειδητά, παιδάκια ήμασταν τότε, αλλά επειδή κάπου έπρεπε να απασχοληθούμε, αφού δεν είχαμε άλλες διεξόδους να εκτονωθούμε…
Τα χρόνια πέρασαν και όσο περνούσαν διαπίστωνα ότι ολοένα και λιγότερα παιδιά πήγαιναν στο Ιερό και μάλιστα κάποια στιγμή εξαφανίστηκαν εντελώς και τη «δουλειά» τους ανέλαβαν κάποιοι μεγάλοι άνθρωποι προκειμένου να βοηθούν. Όμως ενδιάμεσα είχαμε και δυο τρία άλλα παιδιά που είχαν πάρει την αποστολή τους πολύ ζεστά και είχαν βάλει σκοπό να γίνουν παπάδες, επηρεασμένα προφανώς και από τη λαμπρότητα των τελετών. Μέσα στο Ιερό ξημεροβραδιάζονταν και τελικά πήγαν σε σχολές και έγιναν παπάδες. Ο π. Μιχάλης Ζευγιός στην Ελάτα και ο π. Δημήτρης Μαστρογιαννάκης στους Βαβύλους.
Και όταν «έφυγαν» αυτοί μέσα στο Ιερό έκανε αισθητή την παρουσία του ένα νέο παιδί, ο Παντελής Κωνσταντάς. Μάλιστα τέτοια ήταν η αγάπη του που όταν για κάποιο λόγο δεν τον έκανε αναγνώστη ο δεσπότης στη γιορτή του Αγίου Στράτη επικοινώνησα με τον Σεβασμιότατο και τον έκανε της Αγίας Αναστασίας. Ο κ. Μάρκος μάλλον τον είχε σίγουρο, αλλά συγχρόνως ο Παντελής μάθαινε και μπουζούκι, παρά το ότι δεν είχε εγκαταλείψει την εκκλησία και ιδιαίτερα το αναλόγιο.
Όσο μεγάλωνε τόσο απομακρυνόταν η πρόθεση να γίνει ιερέας, όμως η αγάπη του για τη βυζαντινή μουσική ήταν μεγάλη. Τότε βρέθηκε δίπλα του ο εμβληματικός αριστερός ψάλτης Μίμης Σπύρος και ανέλαβε να τον διδάξει και μάλιστα αφιλοκερδώς. Όπως είχε κάνει και με τον π. Μιχάλη (αριστερά) και τον π. Δημήτρη (δεξιά) για τα πρώτα βήματά τους στη βυζαντινή μουσική. Σκέτο «σφουγγάρι» ο Παντελής ρουφούσε ό,τι είχε σχέση με την ψαλτική και δεν άργησε να είναι έτοιμος ψάλτης. Συγχρόνως προόδευε και στο μπουζούκι και εξελίχθηκε σε βιρτουόζο. Και έτσι η ζυγαριά έγειρε προς το μπουζούκι, χωρίς όμως να εγκαταλείψει την ψαλτική τέχνη, με αποτέλεσμα να γίνει και ένας εξαιρετικός καλλικέλαδος ψάλτης. Και αφού υπηρέτησε στην Ελάτα, υπό τη σκέπη του π. Ζευγιού, πήρε τη θέση του δασκάλου του, που αποχώρησε, στον Άγιο Στράτη. Και είναι από τους πιο εξελισσόμενους ψάλτες που διαθέτει το νησί.
Αυτά σκεφτόμουν που στην πρόσφατη γιορτή στον Άγιο Δημήτρη τους είδα αγκαλιασμένους και τους απαθανάτισα. Άξιος ο δάσκαλος, αλλά άξιοι και οι μαθητές. Μπράβο βρε Μίμη!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
