Κυβέρνηση, Περιφέρεια και Δήμος προσπαθούν να πετάξουν την καυτή πατάτα των ευθυνών από πάνω τους για τις πυρκαγιές που κατέκαψαν τη Χίο. Όλοι αυτοί πριν την αντιπυρική περίοδο δήλωναν έτοιμοι. Όλοι αυτοί μας κουνούσαν το δάχτυλο για τα ακαθάριστα χωράφια.
Όλοι αυτοί έχουν την κύρια ευθύνη που μας μαύρισαν το νησί.
Δεν είναι όμως οι μόνοι. Γιατί πριν από αυτούς ήταν οι άλλοι που κυβέρνησαν, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ1, ΣΥΡΙΖΑ2 κλπ. Πριν από αυτούς στην περιφέρεια ήταν άλλοι εκλεκτοί της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ. Και πριν από αυτούς ήταν άλλοι στο Δήμο εκλεκτοί πάλι των ίδιων κομμάτων.
Όλοι αυτοί έβαλαν ο καθένας το δικό του λιθαράκι μικρότερο ή μεγαλύτερο για να καταδικάσουν τα δάση σε όλη την Ελλάδα σε αφανισμό για να γίνουν πεδίο επενδύσεων και "ανάπτυξης". Γι'αυτό με την πολιτική τους έβαλαν το χέρι τους για να μας κάψουν και να μας μαυρίζουν τη ζωή καθημερινά. Ποιος εργαζόμενος δεν το έχει ζήσει στο πετσί του;
Άραγε αυτό το κράτος μπορεί να κάνει κάτι "σωστό";
Είναι "αποτελεσματικό" εκεί που επιλέγει, γιατί οι νόμοι του φτιάχνονται για να εξυπηρετούν συγκεκριμένα «τμήματα ανθρώπων» που δεν είναι μόνο «φίλοι» και «κολλητοί» του Μητσοτάκη ή της εκάστοτε κυβέρνησης. Εξυπηρετούν συγκεκριμένα «τμήματα ανθρώπων» πχ εφοπλιστές, τραπεζίτες, βιομήχανους, κατασκευαστικές, ξενοδόχους κλπ (καπιταλιστές). Εκείνους δηλαδή, που κάνουν κουμάντο. Για αυτούς δουλεύει το κράτος για να μπορούν να κερδίζουν αυτοί και να χάνουν οι εργαζόμενοι τα σπίτια τους, τις παροχές στην υγεία, στην παιδεία κλπ.
Έχουν το κράτος τους για να προετοιμάζει το έδαφος ακόμα και για πόλεμο όταν χρειαστεί. Που αυτό σημαίνει κόφτης παντού (χειρότερα από την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης του 2009-2018), σε κάθε πτυχή της ζωής των εργαζόμενων για να εξασφαλίσουν ζεστό χρήμα για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Φτάνοντας μέχρι την θέσπιση της 13ωρης δουλειάς… Γιατί αν κάτι δίνει ζεστό χρήμα χωρίς όρια είναι η εκμετάλλευση των εργαζομένων, τεντώνοντας τις ώρες εργασίας τους, χωρίς να υπολογίζει την ανθρώπινη ζωή.
Αυτό το κράτος στηρίζεται από τους καπιταλιστές με κάθε τρόπο. Για αυτούς, είναι το κράτος τους. Είναι μια συστοιχία «γραναζιών» στις οικονομικές τους δραστηριότητες. Ίσως η πιο μεγάλη, η πιο λαμπερή, αλλά και η πιο σκουριασμένη και σάπια. Όταν η σκουριά φανεί, τρέχουν να τη καλύψουν. Δεν έχουν πρόβλημα να αλλάξουν ακόμα και ολόκληρο το «γρανάζι». Για αυτό δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να «παραιτήσουν» την κυβέρνηση της ΝΔ ή σκέτο τον Μητσοτάκη, αν πρώτον δεν τους έκανε τόσο καλά τη δουλειά τους, δεύτερον αν υπήρχε ένα άλλος πόλος να αναλάβει το «γρανάζι» τους. Να εγκλωβίσουν δηλαδή τον λαό σε ένα «νέο» σκουριασμένο «γρανάζι», με την «ελεύθερη και δημοκρατική» επιλογή των εκλογών.
Πόσες φορές το ζήσαμε την προηγούμενη δεκαετία. Με τις ελευθεριακές πλατείες να γεμίζουν με τα λόγια εκείνων που έμελλε μετά από μερικά χρόνια να έρθουν στην εξουσία. Και από κάτω τα μάτια εκείνων που έβλεπαν στα λόγια τους την ελπίδα. Πόσο τυχαία οι καπιταλιστές καλούσαν τους εργαζόμενους να πάνε σ’ αυτές τις πλατείες; Τι δεν είχαν καταλάβει οι «αντισυστημικοί» κατά τα άλλα, που οργάνωναν τις συγκεντρώσεις στις «πλατείες των αγανακτισμένων», με τους ακροδεξιούς- φασίστες στο πάνω Σύνταγμα και τους «ακομμάτιστους- αριστερούς» στο κάτω.
Όλα τα είχαν καταλάβει. Δεν φώναζαν τυχαία για «ελικόπτερα», να παραιτηθεί η κυβέρνηση κλπ. Όπως και τότε έτσι και τώρα έχουν εμφανιστεί σχεδόν οι ίδιοι θιασώτες της διαχείρισης του 2012. Ρίχνουν μάλιστα τόση στάχτη στα μάτια εκείνων που μπαίνουν στο κίνημα με την ίδια προσμονή που μπήκαν κι εκείνα τα μάτια του ‘12, που στο τέλος θα είναι δύσκολο να διακρίνουν ποια στάχτη τους τυφλώνει.
Δεν χωρά καμία αυταπάτη ότι με την παραίτηση ενός ή δύο προσώπων θα αλλάξει κάτι και θα δούμε τη Χίο μας ξανά ζωντανή. Φυσικά πρέπει να αποδοθούν όλες οι ποινικές και πολιτικές ευθύνες. Το «γρανάζι» που βγάζει πακτωλό χρημάτων μόνο για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και ψίχουλα για το λαό, θα συνεχίζει να υπάρχει.
Τρανταχτό παράδειγμα οι «εξαγγελίες» Μητάρακη που από τα 9 εκατομμύρια, τα μισά είναι για τον ΔΕΔΗΕ και τα υπόλοιπα για τις κατασκευαστικές εταιρίες που θα αναλάβουν τα έργα, τα οποία θα ξεκινήσουν από το 2026 και βλέπουμε. Οι πληγέντες όποτε κι αν τα πάρουν θα δουν ότι είναι ελάχιστα σε σχέση με την καταστροφή.
Σήμερα, είναι ξεκάθαρο ότι μόνο σε σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική, τους εκπροσώπους της, το κράτος της, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις της και όλο τον επιλεκτικά ανίκανο κρατικό μηχανισμό θα μπορέσουμε να ικανοποιήσουμε τα δίκαια αιτήματα για 100% αποζημιώσεις, την επάνδρωση της πυροσβεστικής και της δασικής υπηρεσίας με όλο το αναγκαίο προσωπικό άμεσα αντιπλημμυρικά και αντιπυρρικά έργα, άμεσα μέτρα ανακούφισης (πάγωμα φορολογίας κλπ), αναδασώσεις των καμμένων περιοχών, καμία αλλαγή χρήσης γης και φυσικά την ακύρωση του διαγωνισμού για την εξόρυξη αντιμονίου.
Γιατί το δίλημμα είναι και παραμένει ένα: τα κέρδη τους ή το ΝΗΣΙ μας.
Ο δρόμος μας, για να μην καιγόμαστε, για να μην πνιγόμαστε, είναι ένας: η ταξική ενότητα, η δική μας αλληλεγγύη, η οργάνωση παντού του εργατικού λαϊκού κινήματος σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση για ν’ ανοίξει διάπλατα ο δρόμος ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, για «ν’ ανατρέψουμε το παλιό, ν’ ανοίξουμε το δρόμο στο νέο».
Αυτό το σάπιο σύστημα και το κράτος του δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα, αυτό ομολογείται σε κάθε βήμα, γι’ αυτό και "δεν μοιράζει χρήματα" για την συγκοινωνία της Αμανής, του υπεραστικού ΚΤΕΛ, όπως κυνικά ομολογεί η κυβέρνηση και για το νησί μας.
Για να πάψει να γίνεται η γη αντικείμενο επενδύσεων για τα κέρδη, ανταγωνισμών και συγκρούσεων, χρειάζεται να γίνει ιδιοκτησία εκείνων που τον παράγουν. Δική μας ιδιοκτησία, της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, για το σοσιαλισμό.
Στα πλαίσια μιας τέτοιας εξουσίας μπορεί να υπάρξει και η ανάλογη εργατική-λαϊκή διακυβέρνηση, εμπλουτισμένη και δυναμωμένη από τη θετική και αρνητική πείρα του πρώτου κύκλου της σοσιαλιστικής οικοδόμησης τον προηγούμενο αιώνα.
Σε αυτό το δρόμο για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ την ΕΕ και σύγκρουση με την εξουσία τους, ενάντια στην πολεμική εμπλοκή της χώρας για λογαριασμό της ελληνικής αστικής τάξης, που προετοιμάζει μακελειό.
Συνεχίζουμε, με νέα ορμή στους νέους αγώνες, με πρώτο σταθμό την απεργία στην 1η Οκτώβρη.
Άρης Μιχαλάκης - Μέλος της ΤΕ Χίου του ΚΚΕ