Η γνώριμη ερώτηση από την στεριά, σε έναν μακρινό ωκεανό που δεν θυμάται που ακριβώς πέφτει, στην άλλη πλευρά του πλανήτη...
Ίδια και απαράλλακτη σε κάθε επικοινωνία. Όποτε έχει καλό ίντερνετ...
Μια ερώτηση αβέβαιη. Μπορεί και να μην θέλει να μάθει την απάντηση...
Κι αν έχει;...
Σαν πως ξέρουν οι στεριανοί πώς είναι η κακοκαιρία στον ωκεανό; Μόνο στο ταξίδι με το πλοίο της γραμμής Πειραιά -Χίο, εκεί κοντά στο Κάβο ντόρο...
Κάτι σκηνοθετημένες ταινίες και ολιγόλεπτα βίντεο που κόβουν την ανάσα από την γέφυρα σε ναυτικές σελίδες στο διαδίκτυο έχει δεί.
Αυτά ξέρει...
Α και την ποίηση του Καββαδία...
- " Έχει καιρό";...
Επιμένει να ρωτά...
" Το κύμα είναι πάνω από τέσσερα μέτρα και ξυστά από την πλώρη μόλις πέρασε ένα ψαράδικο"...
Τηλεγραφικές πληροφορίες. Ανώδυνες στην στεριά.
Σε γλώσσα θαλασσινή όμως; Εδώ δεν καταλαβαίνει καν τη διαφορά ανάμεσα σε "τυφώνα" και "κυκλώνα"...
" Έχει καιρό;" Επιμένει...
" Πρόσεχε γιέ μου τι λες στην Μάννα..."αστειεύεται για να λαφρωσει το χαμηλό βαρομετρικό... Μετράει το ύψος του κύματος με το μέγεθος του σπιτιού...
Προσπαθεί να το κάνει εικόνα...
" Έχει καιρό;" Επιμένει να ρωτά.
Μια ερώτηση χιλιοειπωμένη σε όλες τις γλώσσες των πληρωμάτων των ποντοπόρων πλοίων...
Η απάντηση καθησυχαστική!
Γιατι έτσι πρέπει να είναι.
Γιατί και να ξέρει "τι μπορεί να κάνει;" την ρωτάει ο άντρας, ο γιός, ο αδελφός...
Σε όλες τις γλώσσες, όσες και οι εθνικότητες στην τραπεζαρία του πλοίου, στο φαγητό...
Τίποτα δεν μπορεί να κάνει.
Μόνο μια ολιγόλογη, στεριανή προσευχή. Αλμυρή.
Στο προσκυνητάρι της.
Στον προστάτη των Ναυτικών.
Στον γητευτή των κυμάτων.
Σε Εκείνον που γαληνεύει τις φουρτούνες της θάλασσας και της Ψυχής.
Που στην απλόχωρη αγκαλιά του χωράνε, τεράστια πλοία, όλοι που περνάνε μέρες- νύχτες, μήνες, γιορτές, καθημερινές ανάμεσα σε θάλασσα και ουρανό...
Στις διπλανές καμπίνες, από αντικριστές ηπείρους...
Απόψε άραγε, ξημερώνοντας του Αη Νικόλα, η Μάννα του Ναυτικού από τις Φιλιππίνες, πλήρωμα στο ίδιο πλοίο, στην μέση του Ωκεανού, ποιον παρακαλά;...
Έχει, δεν έχει καιρό...