Νιώθω αδαής κι όχι ιδιαίτερα έξυπνη.
Προσωπικά υποστηρίζω τη ρήση του Σωκράτη (οίδα ότι ουδέν οίδα). Γι’ αυτό χρησιμοποιώ την κοινή λογική και αυτήν με επιφύλαξη για λάθος εκτιμήσεις.
Έχουν περάσει μέρες, δεν έχει σημασία.
Το Νοέμβρη που μας πέρασε, δεν είναι μακριά, είχαμε παρέλαση για την απελευθέρωση της Χίου το 1912.
Αργία, σημαίες, τύμπανα, παιανίζει η μπάντα του Δήμου.
Στα μεγάφωνα μία κυρία με στεντόρεια φωνή και στόμφο προσφωνεί τους επισήμους που στολισμένοι με καμάρι κατευθύνονται στην εξέδρα, πίσω από τα κιγκλιδώματα – ο λαός να σπρώχνει ο ένας τον άλλον για προνομιακή θέση.
Πολλοί πηγαίνουν, λένε από νωρίς, ώρες ορθοστασίας για να είναι κοντά στους επισήμους. Θου κύριε... Οι αστυνομικοί πάνε κι έρχονται, να τους κρατούν σε τάξη.
Ξεκινούν διάφοροι σύλλογοι, ακολουθεί η νεολαία, η οποία από έρευνα διαπιστώνουν ότι τα περισσότερα παιδιά δεν γνωρίζουν γιατί παρελαύνουν.
Τέλος σειρά έχουν μικρές μονάδες στρατού. Δίκαια ο κόσμος ζητωκραυγάζει, δίκαια βροντοφωνάζουν οι παρουσιαστές.
Είμαστε περήφανοι, περνούν οι φρουροί της πατρίδας, οι προστάτες μας. Οι φρουροί των συνόρων μας από κάθε επιτήδειο εισβολέα.
Δεν καταλαβαίνω πού στηρίζουν αυτήν τη σιγουριά όταν την ίδια στιγμή καραβιές χιλιάδων λαθρομεταναστών, κατακλύζουν τη χώρα μας.
Παρείσακτοι, τυχοδιώκτες, κλέφτες, δολοφόνοι, ανενόχλητοι περνούν τα σύνορά μας.
Και το αστείο είναι ότι τρέχουν οι Λιμενικοί να τους υποδεχτούν μην κακοπάθει κανένας.
Φρουροί κι αυτοί των συνόρων μας από κάθε επιτήδειο εισβολέα.
Στις Σέρρες επαναστάτησαν, έκοψαν τα κιγκλιδώματα της δομής, φώναζαν FREEDOM.
Θράσος στο έπακρον – άφησαν τις χώρες τους και ήρθαν εδώ σε εμάς να έχουν απαιτήσεις.
Γελοιοποίησαν τους φρουρούς μας αστυνομικούς, που με πέτρες, με πέτρες, άκουσον άκουσον, τους ξυλοφόρτωσαν. Κι αλίμονο αν τολμούσαν να ανταποδώσουν.
Κάθε μέρα λες και ακούμε στα ΜΜΕ πολεμικό ανακοινωθέν ήττας.
Μας κλέβουν, μας δολοφονούν, ειδεχθεί εγκλήματα, βιασμοί, ναρκωτικές ουσίες.
Καταστάσεις που δεν χωράνε σε ανθρώπινο νου. Μοιρολατρικά ο κόσμος δηλώνει φόβο να κυκλοφορήσει, αιχμάλωτοι στο σπίτι τους, μια χώρα φυλακή χωρίς ασφάλεια.
Φιλοξενούμε χωρίς τη θέλησή μας, πληρώνουμε, αυτούς τους αισχρά παραβατικούς που δεν σέβονται τίποτα.
Πολλούς από αυτούς γιατί γεννήθηκαν εδώ τους βαπτίζουν Έλληνες. Όχι δεν είναι Έλληνες – διότι αν ένας λύκος γεννήσει στη φωλιά μιας γάτας τα λυκάκια δεν θα γίνουν ποτέ γατάκια όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Δεν ξέρω ποιος έχει την πατρότητα του γνωμικού.
Οικονομολόγοι το χρησιμοποιούν σε περίοδο οικονομικού κραχ. «Σαν μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνει το χορτάρι».
Το χορτάρι σε κάθε περίσταση είμαστε εμείς, η πλέμπα, έτσι μας βλέπουν. Όχι μακριά μας έχουμε πολεμικές συρράξεις, βομβαρδισμούς, καταστροφές, πυραυλικές επιθέσεις, όλες στον άμαχο κόσμο και στους εκεί φρουρούς.
Ερείπια οι κατοικίες τους, όσοι ζήσουν μένουν στο δρόμο με μπόγους και αναγκαίες πραμάτειες, ζήτουλες για νερό και τροφή, άθλια κατάσταση, αξιοθρήνητοι.
Συνέπεια των συρράξεων μόνο για το χορτάρι, το οποίο μόνο θα πληρώνει.
Ας μην χαιρόμαστε, οι φρουροί των συνόρων θυσιάζονται αλλά όχι για εμάς.
Εμείς θα τους συντηρούμε, κι αυτούς και τους ηθικούς αυτουργούς, που τους δίνουν εντολές.
Θα πληρώνουμε και θα πληρώνουμε κι από τα δικά μας θα μας πετούν τα ψίχουλα.
Ζυγόν εφορίας φέρομεν επί τον τράχηλον όλας τας ημέρας της ζωής μας.
Χωρίς ανάπαυσιν.
Σκληράν δουλείαν δουλεύομεν και ευλογία πολιτικών τσάρων ου παρηγορεί ημάς.