Έφυγε αθόρυβα. Μήπως έτσι δεν έζησε;
Μεγαλωμένος στα… πούπουλα ο Γιάννης Χωρέμης, δεν θέλησε ποτέ μ’ αυτά να πορευτεί στην ζωή.
«Τα παιδιά μου είναι η 5η γενιά» μου έλεγε σαν βαδίζαμε στο Κτήμα του, έτσι αργά, βαστώντας την μπαστούνα του από μπαμπού, που με υπερηφάνεια μου έδειχνε, καθώς βαδίζαμε σε ένα ιστορικό απ’ ότι προκύπτει ρεπορτάζ στο Χωρέμικο, που το οφείλω στην Μαρία Χωρέμη, την ακοίμητη φρουρό και γυναίκα του.
«Τα φέραμε από την Αφρική, περιέργως προσαρμόστηκαν περίφημα. Να αυτή η καρυδιά, την βλέπεις είναι 100 χρόνων, μεγαλύτερη μου… εγώ είμαι 93.».
Τόσο ήταν τότε ο κύριος Γιάννης, με τον οποίο γυρίζαμε μαζί το Κτήμα, κατά τι μεγαλύτερο του Δημοτικού κήπου, ένας Βοτανικός κήπος στην κυριολεξία, ο κυριότερος πνεύμονας πρασίνου μιας πόλης, που… δεν το ξέρει.
«Μα εμείς το δείχνουμε παντού, η πόρτα είναι ανοικτή, αλλά ξέρετε είναι το… σπίτι μας».
Ο Γιάννης Χωρέμης είχε… ανοιχτεί. Άστον, μου είχε πεί η Μαρία, δεν μιλάει σε κανέναν, είναι απόλυτα σεμνός, αν το κάνει σε εσένα θα το κάνει επειδή θα το θέλει.
Τι να θέλει κάποιος, που κουβαλούσε μαζί του, σε κάθε βήμα, την έμφυτη ευγένεια των Αιγυπτιωτών Ελλήνων και την ευστροφία του Χιώτη;
Τι να αποζητά κάποιος, που είχε την τύχη να παίζει με το… δίκοχο ενός Ελευθέριου Βενιζέλου και να τον κρατάει από το χέρι ένας Νικόλαος Πλαστήρας;
Ένας πανέξυπνος, μορφωμένος αστός, που όμως ήξερε πως οι αξίες της ζωής δεν περνούν αναγκαστικά μέσα από τις… τσέπες, που ήξερε να διδάσκεται από την μοναδική σοφία που είναι ακαταμάχητη, εκείνη της φύσης.
Και έτσι στεκόμασταν μπροστά σε αυτά που είχαν αξία, αυτά που ήταν ο κόσμος του, αυτά που ο εφήμερος άνθρωπος τα βλέπει να περνούν ποτάμι μπροστά του και δεν προλαβαίνει να πιεί μια στάλα.
Τον βοήθαγα να ανεβεί τα μονοπάτια στο Κτήμα και περίμενα να μου δείξει το σημαντικότερο έκθεμα, εκεί στον δρόμο για την Αγία Κυριακή, την Εκκλησία του Χωρέμικου, εκεί που βρίσκεται πιά ο Γιάννης Χωρέμης, μαζί με τους προγόνους του, έτσι αθόρυβα και απλά όπως έζησε.
«Έλα, την βρήκα, αυτή είναι!!!».
Και τώρα, άκου, σκέφτηκα, μη τον διακόψεις, δεν ψάχναμε τυχαία μισή ώρα μια… μανταρινιά.
«Την βλέπεις; Αν δεν είναι η ίδια είναι η κόρη της. Είναι η μοναδική που σώθηκε στην Καύτρα. Από δώ από τα δικά της κλαδιά φυτεύτηκε ξανά ο Κάμπος, από αυτήν εδώ ξεπήδησε πάλι η ζωή. Καταλαβαίνεις την αξία της;»
Αμ’ δε καταλάβαινα; Ο χειμώνας του 1850 θεωρείται ημερομηνία ίσης καταστροφικής σημασίας για το νησί, όσο και το 1822 των Σφαγών, όσο και του σεισμού του 1881, που ισοπέδωσαν την Χίο και εξαφάνισαν μαζί με 3500 ανθρώπους και τον Αρχιτεκτονικό της πλούτο.
Ένας πρωτοφανής παγετός η «καύτρα» έκαψε από την ρίζα όλα τα εσπεριδοειδή του Κάμπου, διέλυσε την οικονομία του νησιού, όλα ξεκίνησαν από την αρχή με ελάχιστα φυτά που διασώθηκαν στο κτήμα Χωρέμη.
«Δηλαδή, του λέω κύριε Γιάννη, αυτή είναι η… γιαγιά όλων των μανταρινιών; Τι λέτε θα αντέξει;»
«Έχει μια δεκαετία ακόμα γεμάτη, μπορεί και παραπάνω. Θα της την κάνω να φύγω νωρίτερα. Πιο καλά έτσι».
Άντε λοιπόν ο άνθρωπος αυτής της φιλοσοφίας ζωής, να καταλάβει τι του έλεγαν τόσα χρόνια οι ηλίθιοι της κρατικής μηχανής. Άντε να πείσει το υπουργείο Οικονομικών ότι δεν είναι ελέφαντας. Τους παράτησε και κατάπινε τα φαρμάκια, που τον πότιζαν, αυτά που κληρονόμησε η Μαρία και τα παιδιά τους.
Την κατάρα να γεννηθείς σε λάθος χώρα.
Τελικά ο μόνος που μας κατάλαβε, μου είπε η Μαρία ήταν ο υπουργός Αλέκος Παπαδόπουλος, αλλά και αυτός ηττήθηκε από την βλακεία της γραφειοκρατίας.
«Μα όλοι μου ζητούν να αποχαρακτηρίσω πράσινο για να πουλήσουν και να κτίσουν, εσείς μου ζητάτε να χαρακτηρίσω το Κτήμα σας Περιοχή Ειδικής Προστασίας; Μα τότε δεν θα μπορείτε να κτίσετε εκεί ούτε μια πέτρα»
Και όντως χαρακτηρίστηκε και πέτρα δεν κτίστηκε, αλλά την ίδια ώρα η Εφορία υπολόγιζε το Κτήμα για… οικόπεδα και ως τέτοια το… φορολογεί!!!
Και έφυγε ο Γιάννης Χωρέμης όπως ήθελε, πλημμυρισμένος από την αγάπη των δικών του, να αναπαύεται στην σκιά των αιωνόβιων δέντρων του. Αυτά που δεν τον πίκραναν ποτέ. Γιατί αυτή η πατρίδα, που οι Χωρέμηδες έδωσαν τα πάντα, αμύθητες περιουσίες σε δωρεές και ιδρύματα, μόνο φαρμάκι τον πότισε.
Υ.Γ.: Aν δεν ήταν η Μαρία, να βοηθήσει δια του Δήμου Χίου για την ενοικίαση ως χώρου στάθμευσης του χέρσου Χωρέμικου, το κτήμα θα κατέληγε τελικά να γίνει αυτό που διαχρονικά παλεύουν οι ηλίθιοι που κυβερνούν. Να γίνει… πολυκατοικίες.
Αν ψάχνετε την εκπομπή είναι εδώ https://www.alithia.gr/tv/omorfi-kai-paraxeni-patrida/sto-ktima-horemi23...
