Πολλές φορές θα ‘χετε ακούσει τη μικρή και απλή αυτή φράση που ουσιαστικά δίνει τέλος σε κάθε συζήτηση – αναζήτηση, αν και είναι γνωστό και βέβαιο πως στη ζωή δεν υπάρχει τέλος, καθότι για πάντα «τα πάντα ρεί».
Μπορεί κάποιοι να μην «καταλαβαίνουν» αυτή την αιώνια φυσική πορεία γιατί τους ενδιαφέρει η σταθερότητα και η χωρίς έμπνευση σιγουριά! Πρωτοπόροι σ’ αυτή την πορεία είναι όσοι καταφεύγουν στην ησυχία – υπνηλία της Ηθικής πορευόμενοι στο δρόμο της Μεταφυσικής αναζήτησης ουσιαστικά μέσα από ένα πνευματικό & ασκητικό ιδεώδες που «δημιουργεί δούλους ενός απρόσωπου οργανισμού».
Ακολουθούν οι «ανιδιοτελείς» και θυσιαζόμενοι στην υπεράσπιση των «συμφερόντων του λαού» και της πατρίδας, οι οποίοι προβάλουν την οικανότητά τους με το ότι ο λαός τους έστειλε στη βουλή!
Ωστόσο, θεωρώ πως το γούστο των γενναιοφρόνων και ευγενικών ανθρώπων λειτουργεί αξιακά και στρέφεται σε πράγματα εξαιρετικά, που – ουσιαστικά – αφήνουν αδιάφορους τους πολλούς που δεν γοητεύονται από «τέτοια πράγματα». Είναι φανερό πως καμιά κοινωνία και κοινωνική συμβίωση δεν κινείται σε ήρεμα νερά. Ο ένας δοξολογεί τον πόλεμο, ο άλλος φέρεται διχασμένος και γι αυτό παλινδρομεί, και τέλος κάποιοι προσεύχονται για να σωθούμε, να σταματήσει η ροή των πραγμάτων μέσω της υπακοής και του ακατανόητου…
Ο απολογισμός αυτής της πορείας δημιουργεί βλάβες, γιατί, τελικά, είναι όχι μόνο επιζήμιος και γι αυτό άχρηστος∙ αποχαυνώνει, φρενάρει και διαφθείρει μέσω του ψεύδους αφού παραβλέπει την κοινωνική αλήθεια μέσω ηθικών αξιωμάτων που δημιουργούν ήρωες, ηθικολόγους που δεν κάνουν τίποτ’ άλλο παρά να παρασκευάζουν τους ρόλους μας. Με λίγα λόγια φροντίζουν να πιστέψουμε στην ηθική τους, γιατί οι δίκαιοι αμείβονται και οι κακοί τιμωρούνται. Αυτό βέβαια ΔΕΝ συμβαίνει, παρ’ όλο που έτσι έπρεπε να γίνεται. Ίσως και να φαντάζονται πως όντως δουλεύουν για το κοινωνικό καλό και το συμφέρον μας!
Ναι! «η ζωή αξίζει να τη ζη κανείς», και όντως η ζωή είναι κάτι το πολύ σημαντικό, αλλά για κάποιους αυτό είναι ο βίος που έχει σχέση με τη βία και όχι το ευ ζην. Έτσι το πολυτιμότατο αυτό αγαθό το καθιστούν όργανο υποταγής… Και αυτό γιατί αυτοί «κάτι ξέρουν παραπάνω»! που όμως θα φανεί στο μέλλον και όχι στο παρόν. Προς το παρόν είναι ανάγκη να υποφέρεις την κοινωνική αθλιότητα. Έτσι σκευτόμαστε για τα σοβαρότερα πράγματα τόσο γρήγορα όσο διαρκεί η εικόνα μιας τηλεοπτικής εκπομπής. Κάνουμε τόσο αλλόκοτες και αντιφυσικές αξιολογήσεις μέσα από ψευδολογίες και μυθοπλασίες που δημιουργούν ήρωες και προφήτες, που με το πέρασμα του χρόνου ουσιαστικά αντιστρατεύονται τη χαρά το γέλιο την ορθοφροσύνη και συνεχίζουν τη γενική αλλά και την προσωπική αθλιότητα.
Ο άνθρωπος πρέπει κάπου - κάπου να διερωτάται γιατί υπάρχει και τι πρέπει να κάνει στη ζωή αυτή για να έχει το δικαίωμα να πεί «Ναι είμαι άξιος να ζήσω»! αλλιώς θα βιώνει τον παραλογισμό και τα πρέπει των άλλων.
Δεν μπορώ να πιστέψω πως, η συνείδηση είναι χαρακτηριστικό ορισμένων ανθρώπων μόνο. Παρ’ όλα αυτά πολλές φορές μου φαίνεται πως όταν την έχει κάποιος, βρίσκεται μόνος στην έρημο, παρ’ όλο που βρίσκεται μαζί με κόσμο, μέσα σε μία πολυάνθρωπη πόλη.