Διάβασα στην Αλήθεια την ομιλία του Γιώργου Γαρρή για την Ημέρα λήξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και κατασυγκινήθηκα.
Η αναφορά του στον Ιάσονα Καλαμπόκα που τον κατέδωσε γνωστός Χιώτης για μισό τενεκέ λίρες και δολοφονήθηκε από τους Γερμανούς σε ενέδρα στον ομώνυμο προς τιμή του δρόμο, μου θύμισε τον πατέρα μου.
Ο Στρατής Γεωργούλης στρατολογήθηκε από την ομάδα Καλαμπόκα – Καρασούλη και πριν καλά – καλά κλείσει τα δεκαεννέα τον βάλανε σε ένα υποβρύχιο στο Κοντάρι και τον στείλανε στην Μέση Ανατολή για να εκπαιδευτεί στον Ιερό Λόχο, κομάντο, επειδή ήταν ιδιαίτερα δυνατός άνθρωπος και πατριώτης.
Έτσι, σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου έκανε επιδρομές στα Δωδεκάνησα με το υποβρύχιο πολεμώντας τους φασίστες του Μουσολίνι.
Μετά κυνήγησε τους εθνο-σοσιαλιστές, δηλαδή τους Ναζί του Χίτλερ από την Αφρική μέχρι την Σικελία απ’ όπου γύρισε νικητής και δοξασμένος. Αυτά, την ίδια εποχή που κάποιοι άλλοι αρνιόταν να πιάσουν «ιμπεριαλιστικά» όπλα δηλαδή αγγλο-αμερικανικά και να τα στρέψουν ενάντια σε σοσιαλιστές. Όλοι αυτοί ήταν αραχτοί, στις προσφυγικές δομές τύπου ΒΙΑΛ στη Μέση Ανατολή, δηλαδή στα σύρματα, περιμένοντας να τελειώσει τον πόλεμο ο Καλαμπόκας και ο πατέρας μου, για να γυρίσουν στην Ελλάδα ή στην Συρία σήμερα και ότι αρπάξουν. Οι Σύριοι πατριώτες έχουν και σήμερα τον ίδιο εχθρό με εμάς, δηλαδή τον Ερντογάν και τους συμμάχους του μέσα και έξω από την Συρία.
Το γράφω διότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν γνωρίζουν ή κάνουν πως δεν γνωρίζουν από πού κρατάει η σκούφια του Φασισμού και του Ναζισμού. Το κόμμα του Χίτλερ ήταν το εθνο-σοσιαλιστικό και του Μουσολίνι ήταν ακόμα πιο αριστερό. Οι νεότεροι μπορούν να βρουν ιστορικά στοιχεία στο Internet στο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ή να ρωτήσουν τον … Μίκη, που τα έζησε και τα ζει…
Ο ένοπλος αγώνας του Καλαμπόκα και του συμπατριώτη μας Κώστα Περρίκου δεν είναι τόσο γνωστός όσο θα έπρεπε, ίσως γιατί αυτοί οι ήρωες σκοτώθηκαν νωρίς, χωρίς να πάρουν δηλαδή αντιστασιακή σύνταξη… Ο δε πατέρας μου, μετά από έξι χρόνια σκληρού πολέμου με τον Ιερό Λόχο από την Αφρική μέχρι την Μακεδονία, τον Γράμμο και το Βίτσι, ούτε που καταδέχθηκε να καταθέσει τα χαρτιά του για να πάρει σύνταξη της Εθνικής Αντίστασης την οποία πήρε και η κουτσή Μαρία, που δεν ήθελε να πιάσει ιμπεριαλιστικά όπλα στα χέρια της. Πώς να σκοτώσεις άλλωστε Γερμανούς και Ιταλούς σοσιαλιστές… Άλλο η Ρωσία! Εκεί ήταν και είναι πάνω από όλα η Ρωσία και καλά κάνει! Το ίδιο ίσχυσε και για τους Έλληνες κομουνιστές που πάλεψαν μακριά από τις προσφυγικές δομές της Μέσης Ανατολής. Αυτές έπρεπε και πρέπει να υπάρχουν μόνο για τα γυναικόπαιδα, όχι για τα κτήνη της ISIS, που την κοπανάνε και έρχονται εδώ, κάθε φορά που πέφτουν οι φάπες από τους Σύριους πατριώτες.
Ευτυχώς που σήμερα υπάρχουν άνθρωποι σαν το Γιώργο Γαρρή που με τις ομιλίες τους φέρνουν στην επιφάνεια κάποια πράγματα όπως π.χ. την επιστολή που έγραψε ο Περρίκος στα παιδιά του, λίγο πριν εκτελεστεί από τους Γερμανούς, προδομένος και αυτός όπως και ο Καλαμπόκας.
Οι ρουφιάνοι τον μισούσαν αλλά και ο Περρίκος έτρεφε ανάλογα αισθήματα για όσους συνεργαζόταν με τον εχθρό,για να τα τσεπώνουν ένω ο κόσμος πεινούσε για αυτό άλλωστε ανατίναξε τα γραφεία της προδοτικής οργάνωσης Ε.Σ.Π.Ο. μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας.
Τότε όπως και τώρα, τα μέλη αυτών των οργανώσεων, χρησιμοποιούσαν γλυκούλικες παραπλανητικές φράσεις για να περιγράψουν τους εισβολείς, τις κατοχικές δυνάμεις του Άξονα, δηλαδή, προτείνοντας στον λαό, όταν υπάρχουν ζόρια, να κάνει ότι κοιμάται, διότι η αγανάκτηση επιτρέπεται μέχρι να πάρουν ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ την εξουσία, μετά η αγανάκτηση απαγορεύεται! Ο Φασισμός δηλαδή είναι θέμα εξουσίας, όχι δικαιοσύνης, ούτε ελευθερίας.
Στο τέλος της επιστολής προς τα τρία παιδιά του ο Περρίκος, μέσα από την Γερμανική φυλακή, γράφει: «Αγωνίστηκα για την πατρίδα μου. Για την δική τους πατρίδα αγωνίζονται και εκείνοι που με καταδίκασαν». Εννοεί σε θάνατο και συνεχίζει με έναν έξυπνο τρόπο ή όπως γράφει ο Γ. Γαρρής με «ευρύτητα πνεύματος», προφανώς για να μη βάλει τα παιδιά του σε κίνδυνο αλλά και για να δημιουργήσει ένα εύλογο ερώτημα: Καλά, ο Περρίκος αγωνιζόταν για την πατρίδα του την Ελλάδα. Οι Γερμανοί που τον σκοτώσανε αγωνιζόταν επίσης για την πατρίδα τους την Γερμανία. Οι άλλοι; Αυτοί δηλαδή που συνεργάζονται με τον εχθρό, τον εισβολέα, τον κατακτητή, για ποιανού την πατρίδα αγωνίζονται; Οι Τούρκοι π.χ. που εισέβαλαν στη Συρία, το έκαναν για να μεγαλώσουν την πατρίδα τους την Τουρκία. Οι Σύριοι που εξοπλίζονται από την Τουρκία για να σκοτώνουν Σύριους πατριώτες για ποιού την πατρίδα αγωνίζονται;
Η απάντηση είναι λίγο, πολύ γνωστή, αλλά μιας και ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ αποφάσισαν, λέει, να χοντρύνουν το «παιχνίδι» απειλώντάς με προσωπικά, την στιγμή μάλιστα που ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει και άρχισε ο Γ’, πρέπει όλοι οι πατριώτες να θυμούνται ότι οι προδότες δεν έχουν πατρίδα.
Έχουν μόνο τσέπες για να τα τσεπώνουν… Οι Γερμανοί και οι Τούρκοι το γνωρίζουν.
Εξαιρούνται βέβαια οι «χρήσιμοι ηλίθιοι», οι οποίοι δεν ξέρουν οι άνθρωποι και συγχωρούνται λόγω βλακείας.
Για τους υπόλοιπους δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, ειδικά τώρα που ξανά - μπήκαν στην πόλη οι οχθροί, που λέει και οι Ξυλούρης.
Χίος: 20-5-2018