Γονείς είναι όσοι φέρνουν στον κόσμο παιδιά, τα φροντίζουν τα ανατρέφουν και τέλος τα βοηθούν να φτιάξουν τη δική τους οικογένεια.
Τα χρόνια περνούν, οι γονείς γερνούν, αλλά είναι ακόμα χρήσιμοι, μπορούν να προσέχουν τα παιδιά να μαγειρεύουν νόστιμα φαγητά και να δίνουν χαρτζιλίκι από την πενιχρή σύνταξη.
Τα πράγματα δυσκολεύουν όταν οι γονείς χρειάζονται τη βοήθεια και την φροντίδα των παιδιών.
Ένας, ο πιο φιλότιμος, αναλαμβάνει αυτό το έργο με την κριτική επίβλεψη των άλλων. «Εσύ πήρες το μεγάλο χωράφι, εσύ είσαι υποχρεωμένος», λες και πρέπει να δώσεις το αντίτιμο για το χωράφι που κάποτε σου πούλησαν.
Ακόμα χειρότερα τα πράγματα όταν τον γονιό χτυπήσει το αλτσχάιμερ και αρχίζουν τα παράλογα από τους γονείς. Πολλές οι συμβουλές «γονείς μας είναι, υπομονή», «μην δίνεις σημασία» και απειλές αλλοίμονο αν δεν κάνεις αυτά που έπρεπε να κάνουν αυτοί. Ένα τηλεφώνημα και μια επίσκεψη πού και πού και νομίζουν ότι κάνουν το χρέος τους.
«Δεν αντέχω τον γέρο», λένε. Εκείνοι τη ζωή τους, την ξεκούραση και την ησυχία τους και τακτικοί στη εκκλησία.
Ας ρωτήσουν τον παπά πως εφαρμόζεται στη ζωή η εντολή «τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου».
Τέλος, κλαυθμός και οδυρμός όταν έλθει το μοιραίο χωρίς καμιά χρησιμότητα.
Δεν θέλω να πιστέψω ότι είναι σαπίλα της κοινωνίας μας, μάλλον αδιαφορία και ωχαδελφισμός είναι.