Ειμαρμένη, πεπρωμένο, μοίρα, ή κισμέτ όπως λέγανε "καρσί", φιλοσοφικές έννοιες που απαντώνται σε όλους τους αιώνες, πολλούς πολιτισμούς...
Περιγράφοντας το αναπόδραστο. Το αναπόφευκτο.
Από το σχολείο μαθαίναμε το ρητό: "το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον". Ήδη από την αρχαία Ελλάδα ή φιλοσοφία συνυπήρχε με την πολιτική, με τη ζωή. Τη φώτιζε!
Επειδή πολλοί σύγχρονοι πολιτικοί απέχουν μακράν από την Φιλοσοφία και την "Ηθική" όπως την διαβάζουμε σε κορυφαία έργα...
Ας μιλήσουμε με σύγχρονους όρους.
Απευθυνόμενη -χωρίς να είμαι υποψήφια- σε όλους όσοι από θέση εξουσίας άρχουν, από την όποια κυβέρνηση, μέχρι την τοπική αυτοδιοίκηση. Εκφράζοντας, ελπίζω, αυτά που αφήνουν ξάγρυπνους πολλούς πολίτες, είτε είναι γονείς, είτε θείοι, ξαδέλφια, φίλοι, είτε απλά αγαπούν τον Άνθρωπο, τα παιδιά. Νοιάζονται για τον συνάνθρωπο!
Τα παιδιά των άλλων, στο πρόσωπό τους βλέπουν το γαλάζιο του ουρανού.
Μετά και τον αδόκητο, συγκλονιστικό θάνατο της 20χρονης συμπατριώτισσάς μας Παρασκευής, από αμυγδαλίτιδα σε Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο στην πόλη που φοιτούσε, ως μητέρα, νιώθω την ανάγκη να ρωτήσω έστω και ρητορικά... Απευθυνόμενη στην Πολιτεία!
Μπορείτε να προστατέψετε αν μη τι άλλο τα παιδιά; Όλων! Μόνο σε μια... πολυεκλογική χρονιά, έχουμε ως χώρα, και εντός αυτής, τόσα πολλά νέα παιδιά, θύματα σε καιρό ειρήνης! Κάποιοι γονείς πίστεψαν ότι ζούμε σε μια "σύγχρονη, "ασφαλή χώρα" βλέπετε...
Κάποιοι γονείς εμπιστεύτηκαν το τραίνο ως ασφαλές μέσο!
Τα περίμεναν στο σταθμό της Θεσσαλονίκης από το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας και έμειναν, στην καλύτερη περίπτωση, με ένα κινητό με το στερνό μήνυμα...
"Θα σε πάρω μαμά"!
Ένα μπουκέτο αγόρια και κορίτσια εξαϋλώθηκαν στα Τέμπη.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και μια άλλη μητέρα πίστεψε ότι το δημοτικό σχολείου που έστελνε το παιδί της ήταν ασφαλές. Εκρήγνυται ο λέβητας και το δολοφονεί, επίσης στην "ασφαλή αυλή " του εν λειτουργία Δημοτικού Σχολείου όπου έπαιζε ανέμελα με τους συμμαθητές του.
Ένα 15χρονο παιδί κακοποιείται σε "επώνυμο" σχολείο στην Αθήνα με την ένοχη σιωπή όσων ήξεραν, εντός και εκτός...
Την ίδια χρονιά ένα 29χρονο παλληκάρι με την καθαρή ματιά, ο Μιχάλης, ήθελε απλά να παρακολουθήσει τον ποδοσφαιρικό αγώνα της αγαπημένης του ομάδας. Πάλι η μητέρα του πίστευε ότι ήταν ασφαλές και η Πολιτεία δεν θα άφηνε τους νεοναζί οπαδούς της ομάδας από το Ζάγκρεμπ, που γνώριζαν ότι μπήκαν οργανωμένα από τα σύνορα, να κάνουν "περίπατο θανάτου" μέχρι το κέντρο της Αθήνας και το δολοφόνησαν!
Γι’ αυτό είχαν έρθει άλλωστε, και η Πολιτεία γνώριζε τις προθέσεις τους, αλλά...
Πιο "τυχερό" ήταν το 19χρονο παλληκάρι που λίγους μήνες πριν έκανε μια βόλτα με τους φίλους του κοντά στην Ακρόπολη και πάλι το μαχαίρωσαν για να το ληστέψουν, οδηγώντας το στο κατώφλι του θανάτου...
Ο Αντώνης όμως ήταν ορφανός. Δεν είχε μάννα για να ανησυχεί που είχε κόψει εισιτήριο από τον Πειραιά για το Ηράκλειο και ας ήταν ΑμεΑ, ούτε να τον κλάψει. Όλη η Ελλάδα δάκρυσε, πάγωσε, πόνεσε ξανά, όταν είδε σε βίντεο να πετιέται σαν φθαρμένο σακί, από μέλη του πληρώματος από τον καταπέλτη λουσάτου, "επώνυμου" πλοίου στη θάλασσα και να πνίγεται στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας που "ελέγχουν" μερικοί ακτοπλόοι όχι όμως το Λιμενικό...
Τώρα η 20χρονη συμπατριώτισσά μας, Παρασκευή, που έπαθε μία αμυγδαλίτιδα εκεί που σπούδαζε. Θα μπορούσε να ήταν οποιοδήποτε παιδί, φοιτητής, από όποιο τόπο. Σε όποια πανεπιστημιούπολη.
Όπως πολλοί από μας, εμπιστεύθηκαν ένα δημόσιο πανεπιστημιακό νοσοκομείο, όπως πολλά αξιόλογα της χώρας. Αστάθμητος παράγοντας ένα υπό διάλυση ΕΣΥ...
Ποταμοί δακρύων όλη τούτη τη χρονιά! Παιδιά, νέοι που πήραν τα όνειρά τους μαζί τους, πριν κάνουν καρπούς...
Ποιος να μιλήσει για τα παιδιά της καιόμενης Ρόδου για πάνω από 10 μέρες που έμειναν σε έναν κρανίου τόπον, που διώχνει τους γονείς τους; Τα παιδιά του παραδεισένιου Έβρου που τους άφησαν σε ένα μαύρο τοπίο, χωρίς μέλλον, γιατί δεν κατάφεραν να ελέγξουν τη φωτιά που έκαιγε για 15 μέρες και 20 αν θυμάμαι καλά νεκρούς.
Τα θλιμμένα, ψυχικά τραυματισμένα, χωρίς σπίτι, ρούχα, σχολείο, δουλειά των γονιών τους, αυλή, της πλημμυρισμένης και με πολιτικές ευθύνες Θεσσαλίας, άτυποι πρόσφυγες στην Ελλάδα, αμέτρητα...
Στο δια ταύτα εμάς τους γονείς αυτής της γενιάς μας έχετε τσακίσει οικονομικά, εργασιακά, ασφαλιστικά, φορολογικά, μας γεράσατε πρόωρα... Μας "πείσατε" ότι υπάρχει κράτος, Πολιτεία... και κυρίως ότι θα προλαμβάνατε θα προστατεύσετε τα παιδιά! Δεν θα χύνατε κροκοδείλια δάκρυα, μετά θάνατο και θα δίνατε υποσχέσεις για απόδοση "δικαιοσύνης", ότι θα σταθείτε "αρωγοί" σε γονείς, οικογένειες που είχαν πιστέψει ότι η Πολιτεία προλαμβάνει, σχεδιάζει, προστατεύει τα παιδιά της...
Όπου είναι σε τούτη τη χώρα!
Καμία αυταπάτη πια! Ειδικά αυτή τη χρονιά!
Όχι άλλοι "ορφανοί" από παιδιά, γονείς και συγγενείς!
Το να αγωνιούμε πώς θα βγάλουμε το μήνα, φαίνεται πως το "συνηθίσαμε", το να τρέμει το φυλλοκάρδι μας για τα παιδιά, ούτε δικαιολογείται, ούτε υποφέρεται πια!