Στους διαδρόμους των Νοσοκομείων.
Στα σπίτια.
Εκεί που ξαποσταίνουν ασθενείς.
Όχι όταν νοσεί ολάκερη η κοινωνία!
Κάναμε αρκετή ΗΣΥΧΙΑ...
Γιατί έτσι μας έμαθαν.
"Κάνε την δουλειά σου, χρησιμοποίησε το σύστημα και μην μιλάς. Εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο;"
Έτσι μας έμαθαν.
Τα χρόνια πέρασαν. Πώς να αλλάξεις;
Μόνο άμα θέλεις...
Η ΗΣΥΧΙΑ...
"Βλάπτει σοβαρά την υγεία"
Της Ανθρωπιάς, της κοινωνίας, του κόσμου...
Οι καιροί είναι χαλεποί.
Δεν είναι για να σπαταλάμε τις σιωπές και τις λέξεις μας... Όλα μετράνε!
Τις νύχτες η συνείδηση ξαγρυπνά:
"Γιατί να σιωπήσω; Γιατί να μιλήσω; "
Το πρωινό φως δίνει απαντήσεις...
Μια σκηνή από ταμείο αλυσίδας σούπερ μάρκετ. Πολυκοσμία!
Παραμονές της Παναγίας.
Χίος 2025
Μια κυρία απλώνει τα πράγματα από το καλάθι της στο ταμείο. Κάπως μαγκωμένη.
Χαμηλόφωνα, σχεδόν με ντροπή, λέει στον ή στην υπάλληλο (δεν χρειάζεται να στοχοποιηθεί πρόσωπο)
"Έχω μόνο 50 ευρώ..."
Τα πράγματα περνούσαν από το ταμείο, τα έβαζε στο καλάθι, με κομμένη την ανάσα μέχρι να ακούσει το ποσό του λογαριασμού...
"Μέχρι τώρα είμαστε στα 50 ευρώ και 56 λεπτά."
Της ήλθε λιποθυμία...
Δεν το είπε γύρω αλλά φάνηκε.
Κοίταζε τα πράγματα που είχαν μείνει στο ταμείο, το καρπούζι που είχε υποσχεθεί στο παιδί της...
Έψαχνε στην τσάντα της, έψαχνε...
Φαίνεται πως εισακούστηκαν οι προσευχές της που δεν... ακούστηκαν γύρω της, και μόλις βρήκε τα ψιλά για να πληρώσει...
Γύρω της ουρές πελατών...
Νόμιζε ότι όλα τα μάτια ήταν στραμμένα πάνω της...
Κάνει μια απέλπιδα προσπάθεια.
Απευθύνεται πάλι στον ή στην υπάλληλο του ταμείου...
"Μήπως μπορείτε να αφαιρέσετε κάτι από αυτά που υπολογίσατε το ηλιέλαιο, τα νερά, ό,τι άλλο... Μήπως να δοκιμάσουμε αν έχει μείνει κάτι στην κάρτα μου;"
Σαν να είχαν σβήσει όλα τα φώτα του σούπερ μάρκετ, όλοι σώπασαν και οι προβολείς έπεσαν πάνω της...
Στο άδειο πορτοφόλι.
Στη ντροπή της...
Μόνο να έβλεπε κανείς το πρόσωπό της...
Ο ή Η υπάλληλος, κοιτούσε την ουρά στο ταμείο...
Έπρεπε να εξυπηρετήσει.
Ήταν η δουλειά του.
Κατανοητό.
Μέχρι εκεί...
Μόνο που δεν την έκανε σωστά...
Τον είχε ενημερώσει η κυρία -πιθανά στην ηλικία της μητέρας του- ότι έχει μόνο 50 ευρώ. Γιατί ενώ έβλεπε το ποσό του λογαριασμού δεν έδωσε προτεραιότητα σε προϊόντα ψυγείου ή φούρνου;
Γιατί δεν την ενημέρωσε ότι πλησιάζει το διαθέσιμο ποσό για να διαλέξει η ίδια;
Την τελευταία "μαχαιριά" της την έδωσε ενώ εκείνη είχε χωθεί στην τσάντα της και έψαχνε τα ψιλά για να κλείσει ο λογαριασμός...
"Άλλη φορά να υπολογίζετε με μια εφαρμογή το κόστος των πραγμάτων που ψωνίζετε, ειδικά αν είναι από ψυγείο, για να μην χαλάνε..."
Με σκυμμένο το κεφάλι σαν να την συνέλαβαν να... κλέβει ίσα που ακούστηκε η φωνή της να του λέει "δεν ξέρω να το κάνω αυτό".
Σαν να μην το άκουσε, έριξε την χαριστική βολή! Με δυνατή φωνή, με την "εξουσία" του υπαλλήλου στο ταμείο, έτσι τους μαθαίνουν για το "καλό της επιχείρησης", φώναξε σε ένα κατάμεστο σούπερ μάρκετ με ουρές πελατών στα ταμεία...
"Σεκιούριτι! Έλα να πάρεις πράγματα από το ταμείο. Η κυρία δεν έχει να τα πληρώσει, δεν φτάνουν τα χρήματά της" κάπως έτσι...
Φαίνεται πως οι σιωπηλές προσευχές της ακούστηκαν...
Βρήκε τα ψιλά...
Ήλθε και ο σεκιουριτάς. Όχι για να την "συλλάβει"...
Δεν είχε κλέψει... Αλλά μάλλον ήταν πιο σοβαρό αυτό που διέπραξε...
Έβαλε στο καλάθι της αυτά που χρειαζόταν η οικογένειά της. Πάνω από αυτά που μπορούσε να πληρώσει με τα 50 ευρώ της.
Δεν ζήτησε βοήθεια από κανέναν γύρω.
Πήρε τα ρέστα, την απόδειξη...
Ίσα που σύρθηκε ως το αυτοκίνητό της...
Ίσα που έβαλε τα τρόφιμα ψυγείου στη θέση τους.
Μετά έπεσε...
"Άρρωστη" σε έναν "άρρωστο κόσμο"...
Που φοβάσαι να πας στο σούπερ μάρκετ μην τύχει και σε προσβάλλουν στο ταμείο...
Όχι γιατί έκλεψες πράγματα από τα ράφια.
Γιατί τα έβαλες στο καρότσι σου χωρίς να φτάνουν τα χρήματά σου...
Τι θράσος, αλήθεια...
Τι θλίψη!
Ο / Η υπάλληλος να εξευτελίζει μεγαλόφωνα, δημόσια, έναν άνθρωπο, όποιον, της ηλικίας των γονιών του, γιατί έτσι του έμαθαν...
Για το "καλό της επιχείρησης".
Φτωχός εναντίον φτωχού.
Πώς μας κατάντησαν έτσι;
Πώς τους το επιτρέψαμε;
Πώς να σωπάσουμε;
Αρκετή ΗΣΥΧΙΑ κάναμε...