Ένα καθημερινό, αποπνικτικά ζεστό απόγευμα του Αυγούστου. Δυο ποντοπόρα πλοία, δυο αδέλφια ανταμώνουν, λίγες μέρες μετά της Παναγιάς "στο τέμπλο το ασημένιο" που ζωγραφίζει με λέξεις ο Ελύτης. Ζώντας για μήνες "τη μοναξιά των ιερών κυμάτων" που ο ίδιος Ποιητής έκαμε στίχο... Είχαν μήνες να αγκαλιαστούν... Μπαρκάρισαν με την ίδια εταιρεία, με μήνες διαφορά.
Δυο αδέλφια, δυο Χιώτες, νέοι ναυτικοί, μια ευχή να τα συνοδεύει. Των γονιών τους... Αντάλλασσαν μηνύματα για λιμάνια, θέση πλοίου, τις ευθύνες, τις δυσκολίες της δουλειάς, τον καιρό, τη ζέστη, τα νέα από το σπίτι...
Δυο αδέλφια που μικρά μοιράζονταν το ίδιο παιδικό δωμάτιο...
Μοναδική διαφωνία, ποιος θα έπαιρνε το πάνω κρεβάτι της ξύλινης κουκέτας, τι παράξενο και αυτή είχε το μπλε της θάλασσας...
Τα δυο παιδιά μεγάλωσαν και ποιος θα το φανταζόταν, όταν ο ένας συνόδευε τον άλλο στο αεροδρόμιο για να ταξιδέψει στο λιμάνι που θα έπαιρνε το πλοίο... ότι το επόμενο αντάμωμα θα μύριζε αλμύρα...
Μέρες τώρα τα δύο πλοία τους που ταξίδευαν ακολουθούσαν την ίδια πορεία...
Ένα απόγευμα τ' Αυγούστου, να ήταν η αποθυμιά της αγκαλιάς του αδελφού, ο Ποσειδώνας, ο Άι Νικόλας, έφερε τα πλοία τους κάπου εκεί που Ερυθρά Θάλασσα, ενώνεται με τη Μεσόγειο, πολύ κοντά! Πάρα πολύ κοντά...
Τα ημερολόγια των πλοίων τους, δεν έγραψαν ούτε λέξη!
Ούτε ένα μίλι δεν χώριζε τα πλοία που ήταν ναυτολογημένα τα δύο αδέλφια από τη Χίο... Τι απρόσμενο δώρο!
Εκεί που το ίντερνετ δεν διευκόλυνε το να δουν τα πρόσωπα ο ένας του άλλου, όσων περίμεναν πρωί βράδυ ένα μήνυμα στο σπίτι...
Tα δυο αδέλφια από τη Χίο, που χάραξαν ρότα για τη θάλασσα, που έτσι να έκαναν θαρρείς τα χέρια τους, θα έπεφτε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, ούτε ένα μίλι απόσταση τα πλοία που έγιναν τα "σπίτια" τους... Σήκωσαν το VHF και είπαν, σίγουρα με τρεμάμενη φωνή... "ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ"...
Μπορεί με τη φόρμα εργασίας, μα για εκείνους ήταν όλες οι γιορτές μαζί σε μερικά λεπτά. Χριστούγεννα, Πάσχα, της Παναγιάς...
Οι συνάδελφοί τους με υγρά μάτια τους άκουγαν να λένε συνηθισμένες λέξεις σε μία τόσο ασυνήθιστη συνάντηση, εν πλω, χιλιάδες μίλια μακρυά από το σπίτι... Η θαλασσινή τους οικογένεια άκουσε όσα μοιράστηκαν σε λίγα λεπτά, δυο αδέλφια ναυτικοί από τη Χίο. Γύρισαν άλλου τη ματιά μην τύχει και φανούν τα αλμυρά τους δάκρυα... Δεν μάθαμε ποτέ τι φουρτουνιασμένα συναισθήματα και σκέψεις μετέφερε το VHF ανάμεσα στα "αδελφά πλοία" ανάμεσα στους δύο νέους χιώτες ναυτικούς με το ίδιο επώνυμο, που τελευταία φορά αγκαλιάστηκαν στο αεροδρόμιο της Αθήνας. Στη στεριά...
Πόσα λεπτά κράτησε η συνομιλία των δύο αδελφών δεν μάθαμε...
Ούτε τι πρόλαβαν να πουν. Μούσκεψε η γέφυρα, όχι από τον καιρό... Ήταν μπουνάτσα. Καρδιές άλλων μελών των πληρωμάτων ράγισαν και ας μην κατάλαβαν λέξη από τα "λόγια της πλώρης " που αντάλλαξαν τα δυο αδέλφια από τη Χίο...
Οι έλληνες συνάδελφοί τους μόνο κράτησαν τον χαιρετισμό - αποχαιρετισμό τους...
"ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ!"
Μετά γύρισαν στις βάρδιες, στις καμπίνες τους με μια θαλασσοταραχή στην ψυχή.
Κανένας τους δεν άκουσε την ευχή των γονιών τους από άλλους παράλληλους...
"Η Παναγία στην πλώρη σας".
Δυο πλοία, δύο αδέλφια, μια αλμυρή ζωή, σαν τα κρυφά δάκρυα που κύλησαν κάπου μεταξύ Ερυθράς θάλασσας, Μεσογείου και στη Χίο των διακοπών. Για άλλους...