Θεωρώ γνωστό πως η ζωή είναι προθάλαμος του θανάτου. Το θέμα είναι πως θα περάσει κανείς από τον προθάλαμο αυτό στο χώρο της αιώνιας θύμησης. Και ο Σαράντος Καργάκος διέβη ορχούμενος θριαμβικώς την κοινωνία τού πνεύματος αγωνιζόμενος αρχηγικά στην πρωτοπορία του πνεύματος για να δώσει περιεχόμενο όχι μόνο στην ιστορική αλήθεια, αλλά και νόημα στην χέρσα και άνυδρον χώραν της γλώσσας. Πίστευε πως η γλωσσική μας δυσλεξία ξεκινά από την ψυχική δυσλεξία. Ήταν αυτός που συμφωνούσε με τον Ολλανδό φίλο του που του εξομολογήθηκε και του είπε: “κάνατε τα μάρμαρα της Πεντέλης νεροχύτες, τα βουνά σας νταμάρια, τις παραλίες σας οικόπεδα, τη θάλασσα βούρκο και τη γλώσσα σας...” Ο αυθορμητισμός του ήταν γνωστικός και τίμιος. Ήταν αγωνιστής Δάσκαλος γιατί γνώριζε πως “ο σωστός δρόμος είναι ο ανήφορος”. Δεν του άρεσαν τα πολλά λόγια όπως και η πανουργία τής διπλογλωσσίας. Έδινε βάση στο περιεχόμενο και όχι στο περιτύλιγμα. Γνώριζε πολύ καλά πως “οι κράτιστοι των ανθρώπων βραχυλογώτατοι”. Έδειχνε κατανόηση στους νέους και έριχνε την ευθύνη σ’ αυτούς που τους έδωσαν τέτοια αγωγή.
Ο Δάσκαλος Καργάκος ήταν γνήσιος παιδαγωγός γιατί πίστευε στο παιδευτικό γνώρισμα της παιδείας. Πίστευε στο “άρχειν τε και άρχεσθαι μετά νου και δίκης” δηλαδή, πως ο χαρακτήρας του ανθρώπου διαπλάθεται με τη γνώση.
Εν κατακλείδι είχε άμεση γνώση της ανθρωποπλασίας, δηλαδή τής διάπλασης του ανθρώπου μέσω της παιδείας εις άνθρωπον.
Όμως όσο και αν οι λέξεις και οι έννοιες είναι συστατικές της αξίας του αποβιώσαντος, εντούτοις είναι ελάχιστες για να εκφράσουν το ύψος και το μέγεθος τού Δασκάλου Καργάκου, του οποίου η μνήμη θα μείνει αιώνια, τόσο για όσους τον γνώρισαν προσωπικά εν ζωή, όσο και σ’ αυτούς που τον συνάντησαν μέσα από τα βιβλία του.