«Τα χρόνια με τις λάσπες» είναι μια φράση που τυπικά χρησιμοποιούμε στις συζητήσεις, για μας τους Καμπούσους φέρνει στη μνήμη δύσκολα χρόνια.
Τότε που οι δρόμοι δεν ήταν στρωμένοι άσφαλτο και στο σχολείο πηγαίναμε ποδαρόδρομο με γαλότσες και μουσαμαδιά.
Αλλά και μέσα στα περιβόλια με μια ποδιά από λινάτσα μαζεύαμε τα πορτοκάλια που είχαν πέσει στις λάσπες, τα φέρναμε στην αυλή και εκεί τα πλέναμε μέσα στις γούρνες της στέρνας για μέσα σε βαρέλια ένα ένα τρίβοντάς τα με ένα πανί.
Όπως συνήθως ήταν και κρύο, έτσι πονούσαν τα δάχτυλα από τα παγωμένα νερά.
Άξιζε όμως, μια και όλα τα γερά πουλιόνταν στο εργοστάσιο για χυμό.
Σήμερα ο δρόμος είναι ασφαλτοστρωμένος, τα παιδιά πάνε και γυρίζουν στο σχολείο με λεωφορείο, αλλά τα πορτοκάλια σαπίζουν κάτω από τα δέντρα και τα σπρώχνουμε με το πόδι για να μην τα πατήσουμε όταν πάμε στο περιβόλι για να κόψομε μερικά φρούτα για το σπίτι.
Κανένα έσοδο δεν δίνουν τα χρυσά μήλα των εσπερίδων, έτσι ο Κάμπος μαραζώνει και οι Καμπούσοι προσπαθούν να βρουν άλλες καλλιέργειες για να επιβιώσουν και κανένα παιδί δεν ενδιαφέρεται για τις πορτοκαλιές και ένα ένα τα κτήματα γεμίζουν αγριόδεντρα και κισσούς.
Και η πολιτεία εκτός από την αδιαφορία για τούτο το πολύτιμο οικοσύστημα, επιβάλλει και μεγάλη φορολογία στα περιβόλια σαν να είναι παραθαλάσσια οικόπεδα.