Ο τίτλος τού σημειώματος αυτού αναφέρεται σε μιά ρήση τού Δημόκριτου, που μας λέει, πως, για όλους τους ανθρώπους το καλό και το αληθινό είναι το ίδιο. Αυτό όμως που προκαλεί ευχαρίστηση είναι διαφορετικό στον καθένα.
Θεωρώ γνωστό, πως η κοσμοθεωρία τού Δημόκριτου είναι συνδεδεμένη με την προοπτική και στηριζόταν στη γνώση για τις αιτίες τών πραγμάτων και των φαινομένων, που νομοτελειακά διέπουν την εξέλιξη τής φύσης και τής κοινωνίας. Ως εκ τούτου η κοσμοθεωρία του διαπνέεται από βαθιά αισιοδοξία· πράγμα που οδήγησε στο να τού “κολλήσουν” το προσωνύμιο (παρατσούκλι) Γελασίνος δηλ. γελαστός. Φαίνεται λοιπόν πως αντιμετωπίζει διαφορετικά την αισθητική αξία τών πραγμάτων, όπως π.χ την αισθητική αξία τού άνθους η οποία είναι μεγάλη, που όμως προκαλεί διαφορετική ευχαρίστηση στον καθένα!…
Ωστόσο, αυτή δεν μπορεί να σταματάει στο χρώμα και στην ομορφιά. Έχω τη γνώμη, πως αυτή σύμφωνα με την κοσμοθεωρία τού Φιλοσόφου μας δημιουργεί νομοτελειακά αλλά και εκ των πραγμάτων μια προοπτική που διέπει όχι μόνο την εξέλιξη τής φύσης αλλά και της κοινωνίας….που όμως προκαλεί διαφορετική αντίληψη στον καθένα, μιά και δεν σταματάει στην επιφάνεια, αλλά στην αξία τής προοπτικής και της ευχαρίστησης που βρίσκεται όχι στον πολλαπλασιασμό τού ασήμαντου, αλλά στην εύρεση και αξιοποίηση τών πραγματικών αξιών.
Θεωρώ αναγκαίο να γνωρίζουμε, πως οι λειτουργίες τού ασήμαντου, όχι μόνο δεν βοηθούν προς την κατεύθυνση μιάς συλλογικής προοδευτικής λειτουργίας τής κοινωνίας, αλλά, αντίθετα, συμβάλουν στη στράτευση για την “εξόντωση τού αντιπάλου”, καθώς και στην οργή που μπορεί να παράξει ρήξη σε μιά κοινωνία που δεν στηρίζει τη γνώση της στην έρευνα για την ανεύρεση τής αλήθειας, αλλά, στην ανακάλυψη μεθόδων που στηρίζονται στον δόλο για την επιτυχία ιδιοτελών σκοπών. Αυτό όμως που θα διευκολύνει την κοινωνική συμβίωση, είναι “το της φύσεως δίκαιον...και το μη βλάπτειν αλλήλους”· λογική όμως που έρχεται σε αντίθεση με το κοινωνικό δίκαιο το οποίο στην ουσία το ορίζει (αν όχι το επιβάλλει) η καθεστηκυία τάξη και το συμφέρον της, μέσω τού φόβου της άγνοιας ακόμα και της χειραγώγησης μέσω της παραπλάνησης τών πολλών.
Αποδεικνύεται λοιπόν, πως η πολιτική πράξη συγκροτείται και “παίζεται” με υποκειμενικούς όρους. Επομένως, όρους που περιορίζουν ή και στερούν τη δυνατότητα τού αντιπάλου να εκπληρώσει τους στόχους και τις επιδιώξεις του. Εδώ παρεμβαίνει και η ανεπάρκεια (και γιατί όχι και η ιδιοτέλεια) των πολιτικώς δρώντων, το ενδιαφέρον των οποίων εξαντλείται στην κατάληψη τής εξουσίας και τα ωφελήματα που προέρχονται όχι μόνο από τον έλεγχό της, αλλά και από την υπακοή στους επικυρίαρχους!
Η παραπλάνηση/ εξαπάτηση είναι τέτοια, που καθίσταται αναγκαία η υποβάθμιση τών λειτουργιών μιάς πραγματικά ευνομούμενης πολιτείας· και αρχίζει από την υποβάθμιση τής παιδείας, την υποβάθμιση τής παραγωγής και των πραγματικών αξιών τής ζωής. Έχει δε ως στόχο τον πολλαπλασιασμό τού ασήμαντου, και μέσω αυτού, τής αδιαφορίας αλλά και της...ψυχαναγκαστικής επιθυμίας τού μη σημαντικού.
Έχει αποδειχτεί διαχρονικά και έχει πλέον καταστεί γεγονός αναμφισβήτητο, πως ο πλούτος έχει συγκεντρωθεί και εξακολουθεί να συγκεντρώνεται σε ελάχιστα χέρια, καθώς αποτελεί κοινή διαπίστωση, πως ιδιώτες είναι πιό πλούσιοι από κράτη ολόκληρα(!) ενώ λαοί ζουν στη φτώχεια, τη μιζέρια, στην ανασφάλεια και τον φόβο.
Πιστεύω λοιπόν πως μόνο με την σωστή ιεράρχηση των επιθυμιών μας, θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την”καπιταλιστική απάτη” αφού δεν θα μπορούν να μας επιβάλλουν υλικές, ακόμα και άλλες μη αναγκαίες, χυδαίες μέχρι και απάνθρωπες πρακτικές.
Είναι ανάγκη ο λαός (οι πολίτες) να απελευθερωθούν από ψεύτικες ελπίδες που επιδιώκουν την ιδιοτέλεια και προωθούνται μέσα από την ανασφάλεια την άγνοια και τον φόβο, για να χαράξει μια νέα πορεία στον κόσμο μας. Ωστόσο, η χάραξη τής πορείας αυτής δεν θα προκύψει από μόνη της, αλλά θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την αποφασιστικότητα και τον αγώνα για μιά καλύτερη ζωή, που βέβαια δεν θα βασίζεται μόνο από τον αλτρουισμό και την ηθική τών λίγων και των αδυνάτων, αλλά στη γνώση και την αξιοσύνη των πολλών να αντιληφθούν αλλά και να ανατρέψουν το κίβδηλο τής καθεστηκυίας τάξης.
Εύχομαι, τα πάθη να μας οδηγήσουν στη γνώση στην οδό και στο ηδύ τής Αναστάσεως!
* Το συμπλήρωμα τής ρήσης τού τίτλου το πήρα από αναφορά τής κ. Γεμέλου.