Μπορεί να υποστηρίξει κανείς βάσιμα, πως αν μέχρι σήμερα ολόκληρη η ιστορία τής κοινωνίας είναι ιστορία ταξικών αγώνων, τότε θα πρέπει να βρισκόμαστε κοντά στη βεβαιότητα ότι θα μπορούσε να ανατραπεί η κυριαρχία τού Κεφαλαίου και της αστικής τάξης – κοινωνίας από τις ιδέες μιάς “κομουνιστικής κοινωνίας”. Σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί ή πρέπει να αναλύσει κανείς τη δυνατότητα επιβολής τού παρόντος στο παρελθόν.
Όμως πάνω στη μονολιθική αυτή σκέψη δεν βλέπουμε τίποτ’ άλλο από την “πειθαρχία τών πραγμάτων” κατά τον Κάρλ Μάρξ. Και αυτό γιατί δεν εννοούμε πως ολόκληρη η ιστορία είναι μεταμόρφωση τής ανθρώπινης φύσης. Παρόλα αυτά οι κυβερνήσεις, δυστυχώς, ακούνε μόνο τη δική τους φωνή που αξιώνει από τον λαό να συμμετέχει σ’ αυτή την αυταπάτη (Μαρξ). Αν από την αρχή το καθετί που δεν συμφωνεί με το πιστεύω μας είναι λάθος, τότε πιά η διαφορά με τις αξιώσεις τών θρησκειών; Έτσι, η κυριαρχία και εκμετάλλευση είναι ένα και το αυτό, γιατί και οι δύο περιφρονούν τον άνθρωπο (μας λέει ο Μάρξ).
Ωστόσο, μπορεί να υποστηρίξει κανείς πως οι κυρίαρχες ιδέες μιάς εποχής ήταν απλώς πάντα οι ιδέες μιας κυρίαρχης τάξης. Το να φωνάζει λοιπόν κανείς για ίση ή ακόμα και δίκαιη αμοιβή με βάση το σύστημα τής μισθωτής εργασίας, είναι το ίδιο σα να φωνάζεις για λευτεριά με βάση το σύστημα τής δουλείας (Μαρξ). Γι’ αυτό και χρειάζεται ριζοσπαστική αντιμετώπιση στην κάθε κοινωνική αλλαγή.
Όμως είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε πως οι ριζικές μεταβολές προκύπτουν μόνο όταν σκεφτούμε πως στη ρίζα βρίσκεται ο άνθρωπος ή μάλλον η ρίζα είναι ο άνθρωπος. Έτσι λοιπόν η αυτοσυνείδηση και η αυτοεπίγνωση είναι ο κύριος σύμμαχος τού ανθρώπου - πολιτικού, μακριά από οποιαδήποτε πλάνη φανταστική ή πραγματική. Γιατί η ελευθερία στη σκέψη είναι αυτή που θα συμβάλλει στην κοινωνική προκοπή, αφού δεν θα εξαρτάται από κυβερνητικές ντιρεκτίβες τής μιας ή της άλλης μορφής. Έτσι, μόνο η Δημοκρατία μπορεί να γίνει μορφή τού πολιτικού μετασχηματισμού τής αστικής κοινωνίας και όχι μορφή διατήρησής της κατά τον Μαρξ. Γίνεται φανερό λοιπόν πως η πολιτική είναι γνώση αλλά και πράξη που δεν σταματάει στο...”καλά τους τα είπε”! Αυτό, εκτιμώ, πως έχει διαχρονική αξία και αναφέρεται “ένθεν κακείθεν”…
Όταν όμως η πολιτική αναφέρεται και εκτελείται με ποδοσφαιρικούς όρους, αυτό όχι μόνο σημαίνει αλλά και εξηγεί πως η επιλογή τών “ποδοσφαιριστών πολιτικών” “κάπου μπάζει”· αφού υπεισέρχεται σ’ αυτήν το στοιχείο τού οπαδού – χειροκροτητή φωνασκούντος και όχι τού πολίτη· δηλ. προσώπου που δεν είναι απλώς πολιτογραφημένος υπήκοος, αλλά ελεύθερο μέλος και συμμέτοχος στη διαμόρφωση τής πολιτικής και της ζωής μιάς πόλεως.