Την Εθνική Τραγωδία, ως μαθητές, δεν την προλαβαίναμε να μάθουμε, να μελετήσουμε ενδελεχώς στο σχολείο γιατί ήταν στο τέλος των σχολικών βιβλίων, της διδαχθεισας ύλης... Προσωπικά, ο, τι ακόμη μαθαίνω ήταν αντικείμενο αναζήτησης σε βιβλιογραφία, λόγια που διασώθηκαν από αφηγήσεις συγγενών πριν κινησουν για το μεγάλο ταξίδι.
Κοντεύω τα 60, η γιαγιά η Μικρασιατισσα " έφυγε " όταν ήμουν 7, ο πατέρας περίπου στην ηλικία μου, ενώ διενυα την δεύτερη δεκαετία της ζωής.
Ευτυχώς που η Λογοτεχνία, Βενεζης, Μυριβηλης η συμπορευση με συναδέλφους δημοσιογραφους Μικρασιατες, η αδιευκρινιστη εμμονή να φυλάω τα σχολικά βιβλία Ιστορίας και Λογοτεχνίας, έγιναν λυχνάρι στην νύχτα της άγνοιας για την Μικρασιατικη Καταστροφή!
Όπως και οι πρωτοβουλίες Ελληνοτουρκικης Φιλίας που βρεθήκαμε με Έλληνες και Τούρκους, υπέρμαχοι επίσης, όχι της ιστορικής λήθης αλλά της ειρηνικής συνυπαρξης των δύο Λαών, με οδήγησε σε μονοπάτια που διαβηκαν οι πρόγονοι μας, κορυφαία γεγονότα, καλά κρυμμένα από τα Υπουργεία Παιδείας...
Μισή αλήθεια. Νούμερα Προσφυγων, Νεκρών αλλά ασάφεια για τα πραγματικά αίτια της Μικρασιατικης Καταστροφής!
Αυτά τα ανακαλύπτεις μελετώντας δια βίου, διασταυρωνοντας αξιόπιστες ιστορικές πηγές...
Η φωτογραφία από το βιβλίο Ιστορίας του Ελληνικού Υπουργείου Παιδείας, Γ Λυκείου, για τους μαθητές θεωρητικής κατεύθυνσης. Στο κεφάλαιο
" Το Προσφυγικο ζήτημα στην Ελλάδα 1821-1930"
Η φωτογραφία έγραφε
" Διανομή συσσιτίου κατά τον πρώτο διωγμό σε πρόσφυγες στην Μυτιλήνη "
Τι να πει μια φωτογραφία;
Μόνο ότι είμαστε Χιώτες, Μυτιληνιοι, στερεοελλαδιτες...ματωμένα φύλλα του ίδιου δέντρου που το τσεκούρι των Ισχυρών της εποχής, επίσης έκοψε βίαια...
Εκδηλώσεις Μικρασιατικης Μνημης σε όλη την Ελλάδα σήμερα.
Χίο, Μυτιλήνη, Σάμο, Αθήνα...Όπου!
Επιμνημοσυνη δέηση, δαφνινα στεφάνια...
Δάκρυα χωρίς λόγια, πάνω από φωτογραφίες και βιβλία Ιστορίας...
102 χρόνια μετά την Μικρασιατικη Καταστροφή, ενώ μπροστά στα " αθώα " μάτια της Διεθνούς Κοινότητας συντελείται μια Γενοκτονία στην Γάζα...
Τι μπορεί να ειπωθεί που να μην είναι κοινότυπο;
Να μην συνοδεύεται από μια βαθιά εσωτερική αγωνία, των εγγονιων όσων βουβα θρηνουσαν όσο έζησαν οι παππούδες μας, την ανείπωτη τραγωδία;
Εμείς προσκυνησαμε τα χώματα των Αλησμονητων Πατριδων! Τα παιδιά των παιδιών μας; Τι θα μάθουν; Τι θα νιώσουν; Αν ξεχάσουν;... ΑΝ ΞΕΧΑΣΟΥΝ;
Χρόνια τώρα, καθώς βιώματα από προσκυνηματα στις Αλησμονητες Πατρίδες, όχι για ψώνια, μελέτη σε ιστορικά, λογοτεχνικά βιβλία, παιδικές αναμνήσεις, ενώνονται σαν ενα παζλ...
" Είμαι εγγόνι Μικρασιατων Προσφυγων " λέμε συχνά ως κομμάτι της ταυτότητας μας.
Τι σημαίνει αυτό; Πολλά! Μπορεί και τίποτα αν το νήμα της ιστορικής Μνημης, δεν είναι φλέβα που μας κρατάει ζωντανούς...
Χρόνια με βασάνιζε τι σημαίνει " είμαι Μικρασιατης, απόγονος Μικρασιατων Προσφυγων";...
Δήλωση τόπου καταγωγής των προγόνων;
Κενό γράμμα αν δεν συνοδεύεται από έναν αξιακο κώδικα που αντέχει στο διάβα του χρόνου.
Σε καιρούς που πάλι άλλοι τόποι ποτιζονται από αίμα αθώων, που σκηνές, συσσιτια ξαναμοιραζονται, πρόσφυγες φεύγουν σε έτοιμα να βουλιαξουν σκάφη...
Η ομαδική δολοφονία αμάχων, μια πολεμική ταινία που ξαναπαιζεται με άλλους " πρωταγωνιστές ", πως να τιμήσουμε την Μνημη των Νεκρών μας; Πως να φωνάξουμε " Δεν ξεχνώ!";
Από τα συρτάρια της μνήμης ενός εγγονιου Μικρασιατων Προσφυγων, διάλεξα όχι βαρυγδουπα λόγια...
Μόνο πράξεις ενός από τα χιλιάδες παιδιά Μικρασιατων Προσφυγων που ήρθαν το 1922, από " καρσι "...
Ούτε θυμηταρια, ούτε φωτογραφίες. Πράξεις που γίνονται σιωπηλοι δάσκαλοι.
Καλοκαίρι τέλη της δεκαετίας του 80 θα ήταν.
Ένα γλυκό, καλοκαιρινό βράδυ, στο Κοντάρι της Χίου.
Απέναντι, λαμπυριζαν τα λιγοστά τότε, φώτα του Τσεσμε.
Από ένα μικρό αγκυροβόλιο, λίγα μέτρα από το σπίτι, δύο άγνωστες ανδρικές φιγούρες πλησίασαν... Παγωσαμε.
Η βάρκα που φαίνονταν ότι έδεσαν στην ακτή, το φοβισμένο, κουρασμένο πρόσωπο τους και τα σπαστα λόγια τους, μας βοήθησαν να καταλάβουμε... " Δύο πρόσφυγες ".
Να ήταν κουρδοι; Πολλά τα χρόνια, δεν θυμάμαι...
Μόνο τον πατέρα να λέει στην μητέρα ενώ είχαμε μείνει οι υπόλοιποι άφωνοι...
" Ελένη φτιάξε τους κάτι να φάνε και μετά θα καλέσουμε την Αστυνομία ".
Έτσι και έγινε.
Από παιδί Προσφυγων σε Πρόσφυγες.
Ένα απροετοιμαστο τραπέζι, πλούσιο σε Ανθρωπιά και Αλληλεγγύη τραπέζι, που δεν κατέγραψε η Ιστορία...
Ένα " μάθημα Ζωής", η πιο πολύτιμη κληρονομιά του " αμορφωτου" πατέρα, παιδι των καμινιεριδων από το Λυθρι της Μικρας Ασίας. Που από καμινι σε καμινι, που μέσα
απο την φωτιάς της ζωής και της Ιστορίας, ατσαλωθηκε αλλά και άνοιξαν τα σύνορα της καρδιάς του. Έγιναν απλοχωρα και ας μην είχε ταξιδέψει. Έμαθαν την ορθογραφία της ζωής... Κι ας ήταν ανορθογραφος.
Ανοικτές πόρτες, τραπέζια που χωρούσαν όλους. Ξεχωριστά εκείνους που είχαν δει το πιο σκληρό πρόσωπο της ζωής...
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΤΕΡΑ, που σε όλη μας την ζωή, μου έμαθες " Μικρασιατης " τι σημαίνει...
Γιε της ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ...