Δε μπορούσα να φανταστώ πως μετά τη διάσπαση τού ‘68, θα γινόταν τόσες διασπάσεις, ή αποχωρήσεις στο χώρο της Αριστεράς. Μη φοβάστε όμως, με το σύντομο αυτό γραφτό δεν θα επιχειρήσω πολιτικές αναλύσεις. Εξάλλου αυτές έχουν γίνει από καταλληλότερους και αξιόλογους συντρόφους τής πάλαι “Κομουνιστικής ανανέωσης”, που όντως αγωνίστηκαν για έναν “Σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο” με “Δημοκρατία και ελευθερία”. Η σχεδόν διάλυση τής αριστεράς από το “Σοσιαλιστικό” ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβρη του1981 αναπτέρωσε σε πολλούς το όραμα μιάς “αλλαγής από το λαό για το λαό”.
Όμως το κατόρθωμα αυτό όσο και να άλλαξε τα εκλογικά δεδομένα δεκαετιών με στόχο την κοινωνική απελευθέρωση και τον “λαό στην εξουσία”, στην πραγματικότητα αποδείχτηκε ψευδαίσθηση και οι ελπίδες φρούδες, που έσβησαν μετά από λίγα χρόνια. Δυστυχώς, έστω και η ψευδαίσθηση αυτή στο τέλος ακυρώθηκε ή και έσβησε μετά την πενταετή παραμονή τού ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.
Η αποτυχία τού Χώρου να αλλάξει τα δεδομένα, απέδειξε πως η κρίση δεν βρίσκεται μόνο στο Καπιταλιστικό σύστημα, αλλά είναι δομική στην Ελληνική κοινωνία που τη βιώνει καθημερινά όχι μόνο στον οικονομικό τομέα, αλλά γενικότερα ως κρίση αξιών. Αν και η κρίση αυτή συνδέεται – όπως προαναφέραμε – με αυτήν του Καπιταλιστικού συστήματος στην Ευρώπη και στον κόσμο, έχει επίκεντρο τις ελληνικές διαρθρωτικές αδυναμίες που συμβάλλουν καίρια στην καθυστέρηση τής χώρας σε όλους τους παραγωγικούς τομείς· δηλ. τη βιομηχανία, τη γεωργία την τεχνολογία…
Αυτό έχει ως συνέπεια τον άκρατο καταναλωτισμό και τη λατρεία κάθε εισαγόμενου προϊόντος. Θεωρείται λοιπόν λογικό ο μέσος αστός – εργαζόμενος να αμφισβητήσει τη λογική των κεφαλαιοκρατών η οποία στηρίζει την επιτυχία της όχι μόνο στο “ξεζούμισμα” τών εργαζομένων, αλλά - ίσως το κυριότερο - στην αλλαγή προτύπων συμπεριφοράς μέσω τού γούστου και τής προπαγάνδας…μέσω τής κοινωνίας τής αφθονίας που προκαλεί τους εργαζόμενους και βοηθά τους σφετεριστές τού ιδρώτα τους αρπάζοντας τα λεφτά τους μέσω τών πλασματικών αναγκών. Η λογική όμως αυτή δημιουργεί κουλτούρα που οδηγεί στην οικονομική κρίση, καταλήγει στην υπανάπτυξη και βοηθάει σε μεγάλο βαθμό στη μονιμοποίηση τής Ελληνικής μεταπρατικής οικονομίας και των υπηρετών της, οι οποίοι δεν κατανοούν πως η οικονομία τής χώρας πνέει τα λοίσθια και οι εργαζόμενοι με τα χρήματα που παίρνουν μπορούν να ζήσουν για 15 μέχρι 20 μέρες τον μήνα.
Όμως, παρόλα αυτά είμαστε στον “σκληρό πυρήνα“ της Ευρώπης(!) που συμπεριλαμβάνει χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Αυστρία, το Βέλγιο, η Ιταλία… Φαίνεται λοιπόν πως όχι μόνο δεν μάθαμε να “κολυμπάμε”, αλλά ούτε και μας ενδιαφέρει να μάθουμε... μιά και σε πολλούς τομείς υπερηφανευόμαστε πως μπορούμε να συγκριθούμε ή βρισκόμαστε μπροστά από την...Αλβανία τη Βουλγαρία, τη Τσεχία, τη Ρουμανία, την Ουγγαρία...
Είναι φανερό πλέον πως στους κυβερνόντες τη χώρα και όχι μόνο, λείπει η πολιτική συνείδηση, και αυτός είναι ένας λόγος που δεν ευνοεί τις πολιτικές συνεργασίες, αφού κάποιοι μπορούν να δημιουργήσουν στην ουσία μειοψηφικές κυβερνήσεις με ποσοστό ακόμη και κάτω από 40%. Αυτά, βέβαια, είναι γνωστά όχι μόνο στους θιασώτες των σταθερών κυβερνήσεων, που βοηθούσης και της Αριστεράς(!) κυβερνούν αντιλαϊκά .
Ωστόσο, το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί είναι, πώς μπορούν να δημιουργηθούν σταθερές φιλολαϊκές και δημοκρατικές κυβερνήσεις. Δυστυχώς μία από τις “σημαίες” τής Αριστεράς αυτή της απλής αναλογικής κατέπεσε, είτε από έλλειψη εμπιστοσύνης στο σύστημα αυτό, είτε από έλλειψη κουλτούρας συνεργασιών, είτε από κατασυκοφάντηση ενός άγνωστου πιθανού...επισκέπτη! Και αυτό γιατί η Αριστερά δεν πείθει. Και ένας από τους λόγους (που δεν πείθει) είναι οι ιδεολογικές εμμονές – αγκυλώσεις θα έλεγα – συνεπικουρούμενες από τις αρχηγικές τάσεις διάφορων νεόκοπων (και όχι μόνο) που φαίνεται να δρουν σαν ιδιοκτήτες, ανεξάρτητα από τη θέληση τών όντως ιδιοκτητών, δηλ. των μελών και γενικότερα των ψηφοφόρων και του Ελληνικού λαού, προφασιζόμενοι (δικαίως ή αδίκως) “λάθος πορεία”.
Καταλήγοντας, να επισημάνω πως οι δημοκρατικές διαδικασίες στις οποίες ομνύουν όσοι διαφωνούν δεν δικαιολογούν τη φυγή, αλλά τον δημοκρατικό αγώνα και την πειθώ όπως επιτάσσει η λογική αλλά και οι αξίες τού χώρου, και δεν αφήνουν το πεδίο ελεύθερο σε αυτούς με τους οποίους διαφωνούν, είτε Δεξιοί είναι αυτοί είτε Αριστεροί· και αυτό γιατί ο τελικός κριτής είναι ο κόσμος, και βέβαια όχι μόνο οι Αριστεροί…
Όμως ας τελειώσω αυτή την άχαρη και πικρή παρέμβαση, λέγοντας πως με αυτή την τακτική δεν θα βελτιωθεί ούτε η ζωή των πολιτών, και ίσως το κυριότερο, ούτε θα επανέλθει η εμπιστοσύνη του στην Αριστερά….γιατί θεωρώ γνωστό αλλά και βέβαιο πως το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να δημιουργούνται ακίνδυνα γκρουπούσκουλα διαμαρτυρίας που δεν επηρεάζουν τις πολιτικές εξελίξεις υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Να γνωρίζουν ακόμα , πως ο χώρος αυτός έχει καλυφτεί προ πολλού από μοναδικούς και μοναχικούς καβαλάρηδες και “ιδιοκτήτες” τού χώρου... Ωστόσο οι “ακραιφνείς” αριστεροί φαίνεται πως δεν έχουν καταλάβει τη ληστρική κουλτούρα τού κεφαλαίου και τον τρόπο που θα κινηθούν... Αυτός βρίσκεται μακρυά από ιδιοκτησιακές αντιλήψεις και τακτικές καθώς και κομματικές καθαρότητες και κληρονομιές· γιατί απ’ αυτές έχουμε απαλλαγεί – πιστεύω – οριστικά πριν από μισό και πλέον αιώνα.
Έτσι, φαίνεται -αν δεν αποδεικνύεται- πως από τα λάθη μας, η επίθεση τού κεφαλαίου και των υπηρετών του γίνεται όχι μόνο πιό έντονη αλλά και προκλητικά παραπλανητική.
Εν κατακλείδι φοβάμαι πως οι υπηρεσίες αυτές, που δεν είναι άσχετες με την τυφλή υπακοή στους συμμάχους τών ΗΠΑ και της Ε.Ε, θα φτάσουν μέχρι την απεμπόληση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων τής χώρας.