“Αν κοιτάς πολλήν ώρα στην άβυσσο, να ξέρεις πως και η άβυσσος σε κοιτάζει” Φρ. Νίτσε.
Φαίνεται πως ο άνθρωπος είναι αναγκασμένος να υπερασπίζεται έναν κόσμο όχι μόνο εχθρικό, αλλά και να φροντίζει για την ανάπτυξή του ενάντια στα ουσιαστικά του συμφέροντα. Με τον τρόπο αυτό διαμορφώνεται ένας ιδιόρρυθμος τύπος ανθρώπου...Εκτός και αν οι σημερινές ιδιότητες και συμπεριφορές του, θεωρούνται δίκαιες και ευγενικές. Έτσι, διαπαιδαγωγούνται βαθμιαία οι λαοί σε όλους τους τομείς, ακόμα και στο ντύσιμο αλλά και τη...μουσική!
Όμως, ας μη γελιόμαστε! Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την πρόοδο. Είναι μια συνειδητή πορεία που μας έχει επιβληθεί από τους κυρίαρχους, επομένως και διαμορφωτές τής παγκόσμιας τάξης και τα τοπικά όργανά τους, που φαίνεται πως έχει φτάσει στην κορυφή τής ανάπτυξής της· έχει γίνει πολύ επικίνδυνη μας τυραννάει και μας βασανίζει, ακριβώς επειδή θεωρούμε ή και πιστεύουμε πως τα πράγματα “έτσι είναι και δεν αλλάζουν”. Όμως ας σκεφτούμε πως “το έργο το ‘χουμε ξαναδεί”. Έτσι, φαίνεται πως ο άνθρωπος έχει ενσωματώσει την πλάνη στη ζωή του…Σήμερα η κρίση έχει γίνει κανόνας που προήλθε από μιά προγραμματισμένη πορεία.
Διαπιστώνουμε λοιπόν, πως η ανεξαρτησία στον κόσμο αν δεν υπάρχει, τουλάχιστο αμφισβητείται. Και η αμφισβήτηση* (όπως έχουμε πει και άλλες φορές) είναι αμφιβολία· όμως αυτή είναι ο δρόμος προς τη γνώση. Επί πλέον, επιφύλαξη δεν σημαίνει άκριτη αποδοχή / παραδοχή κάποιου ή μιας πράξης ως αληθινής ούτε και στείρα άρνηση, αλλά προσπάθεια να ξεφύγει κανείς από τα δεσμά τής “απατηλής πειθούς”. Όσο για την ατομική ανεξαρτησία μπορεί να υπάρχει, όμως και αυτή εξαρτάται ανάλογα με τη μόρφωση**, την κλίμακα των αξιών ακόμα και τις εμπειρίες πάνω στις οποίες στηρίζει τη δράση του ο άνθρωπος.
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω ο άνθρωπος διαμορφώνει τις αξίες του και αντιλαμβάνεται το συμφέρον του. Βλέποντας όμως αλλά και βιώνοντας τη γενική χαλάρωση που εσκεμμένα τον οδηγούν, είναι λογικό και αναγκαίο να αντιδράσουμε στις επιδιώξεις τους και στην προσπάθεια να συγκαλύψουν τις ευθύνες, αλλά και τις παραπλανητικές και ουσιαστικά άνομες ενέργειές τους... για να φρενάρουμε τη διαφθορά που έχει φτάσει στην ανώτερη μορφή τελειοποίησής της και την εξαπάτηση την οποία έχουν αναγάγει σε επιστήμη. Γι’ αυτό όσοι την υπηρετούν γνωρίζουν καλά, πως κάτι που είναι καλά υπομένο γίνεται αμέσως πιστευτό!
Όμως ας προσέξουν και ας προσέξουμε, γιατί η όποια διαφθορά που βέβαια έχει άμεση σχέση με το ψέμα, οδηγεί στην κοινωνική αδιαφορία, με επακόλουθο την αποσύνθεση που ανοίγει το δρόμο σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις και σε κάθε λογής τυράννους. Φαίνεται λοιπόν πως η διαφθορά γίνεται προνόμιο αυτών που υποθέτουν πως μπορούν να διαβουκολούν το πλήθος αλλά και να εξιλεώνονται για τα λάθη τους με μία συγγνώμη. Όμως όχι! η όποια συγγνώμη είναι μια ευγενική υποκρισία.
Ωστόσο, όποιος παλεύει με τέρατα, πρέπει να προσέξει να μη γίνει τέρας...και όποιος κοιτάει πολλή ώρα την άβυσσο να ξέρει πως και η άβυσσος τον κοιτάει…
Είναι πια φανερό πως σήμερα -δυστυχώς- για να επικοινωνήσουν οι άνθρωποι και πολύ περισσότερο για να συνεννοηθούν, ιδιαίτερα στην στενότερη πολιτική, είναι σχεδόν αδύνατο, αφού χρησιμοποιούν μόνο επιθετικά και παραπλανητικά λόγια ακόμα και σε υψηλούς τόνους, ακριβώς επειδή η εμπιστοσύνη έχει χαθεί και τα πάντα αμφισβητούνται. Το μόνο, ίσως, που δεν αμφισβητείται είναι η δουλοπρέπεια και το συμφέρον· έννοιες που βρίσκονται απέναντι στην αξιοπρέπεια.
Όμως προσέξτε!, γιατί η συνείδηση μπορεί να καταπιέζεται και να τυραννιέται...γι’ αυτό
σταθμίζοντας τα δεδομένα, έχω τη γνώμη πως αυτό που μπορεί να αντισταθεί στην τυραννία τών λόγων αλλά και των πράξεων που υφιστάμεθα, είναι η αμφιβολία και ο προβληματισμός μπροστά στην “ορθότητα” των λόγων τών συστημικώς ορθοφρονούντων. Έτσι μόνο μπορούμε να πλησιάσουμε με αντικειμενικότητα αλλά και υπεύθυνα την αλήθεια που θα μας οδηγήσει στην αφύπνιση, και μέσα από το “γνώθι σαυτόν”, παράλληλα με την υπερηφάνεια***, να αντιδράσουμε σωστά, αφού ουσιαστικά θα έχουμε ξεφύγει από τη διάζευξη τού ή, πράγμα που θα συμβάλει τα μέγιστα στην ανάπτυξη τής ανθρώπινης λογικής, και με βάση αυτήν στις αποφάσεις μας…
Έτσι μόνο μπορεί να αντισταθούμε στη “λογική” τής υποτέλειας που οδηγεί στη μόνιμη ανθρώπινη ήττα!
* Αμφιβολία σημαίνει δισταγμός ως προς το να πιστέψω κάτι για το οποίο δεν είμαι βέβαιος. Και αμφισβήτηση είναι η έκφραση τής αμφιβολίας αυτής.
** Εκτιμώ πως είναι γνωστή η διαφορά τής μόρφωσης από την εκπαίδευση. Ωστόσο, επειδή είναι γνωστό πως η επανάληψη είναι μητέρα τής μαθήσεως, να πούμε, πως μόρφωση σημαίνει δια-μόρφωση τής προσωπικότητας, διαπαιδαγώγηση, διάπλαση χαρακτήρα· ενώ η εκπαίδευση έχει άμεση σχέση με την εκ-παίδευση με τον παιδεμό δηλ. τον βασανισμό και όχι με τη διαμόρφωση χαρακτήρα. Έχω τη γνώμη λοιπόν πως υπάρχει μια λεπτή εννοιολογική διαφορά μεταξύ παιδείας και εκπαίδευσης, και γι’ αυτό λέμε πως τα σκυλιά εκπαιδεύονται και δεν...μορφώνονται!
*** Σημαίνει και αγερωχία – ας (η), υπεροψία και αίσθημα ανωτερότητας, αλαζονείας, ικανοποίησης αλλά και αξιοπρέπειας. Σχετ. λ. αξιοπρεπής – ης- ες (άξιος + πρέπω) δηλ. άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του με αποτέλεσμα να κερδίζει την εκτίμηση των άλλων. Είναι φανερό πως η λέξη δεν έχει μονομερή ερμηνεία.